Merel in de sneeuw

Een flink pak sneeuw hadden we lang niet meer gehad. Maar deze winter werden we meer dan voldoende voorzien. Een flinke hoeveelheid bezorgde menigeen plezier of overlast.De tuinvogels moesten maar hopen op een sneeuwvrije gedekte voedertafel of op de nodige struiken met bessen. Gelukkig konden we vanuit het keukenraam constateren dat een vrouwtjesmerel de Vuurdoorn al had ontdekt. Helemaal op haar gemak pikte ze af en toe een besje uit de besneeuwde struik.                                                                                                                                 

Enkele jaren geleden zag je bijna geen merel meer in de tuin. Een geheimzinnig virus had behoorlijk   toegeslagen. Maar gelukkig zit hun aantal nu weer in de lift.

In de tuin laat zich ook regelmatig een zwarte mannetjesmerel zien. Maar die heb ik nog niet kunnen fotograferen, want hij wordt consequent door het vrouwtje verjaagd.

Zoals bij veel levende wezens is het vrouwtje duidelijk de baas. En zij moet (nog) niets van hem hebben, misschien  als de lente komt.

Frans Verlaan, 20 januari 2024

Een laatste waarneming

Dit was waarschijnlijk zijn laatste waarneming. Zo ongeveer tenminste. Want de zwarte donsveertjes zaten er toen nog niet. Hij zag alleen de weerspiegeling van een boom waar hij dacht heen te vliegen. De ruit zag hij niet. Ik had nét het verhaaltje over de vrouwtjesmerel in de sneeuw verzonden naar mogelijk geïnteresseerden, of we hoorden een doffe klap tegen het raam van de woonkamer. Op de ruit een plek met zwarte vlekjes. En buiten, daar lag hij, het mannetje.

Bewegingsloos. Zo kwam hij toch hij toch nog op de foto. Vlak naast zijn bek lag een rood besje. Waarschijnlijk van de hulst waar hij vandaan kwam.Hij moet het in de bek hebben gehad.

Frans Verlaan, 21 januari 2024