Winterwandeling in het Horsterpark op 8 december 2024

We hadden het eigenlijk niet verwacht, zulk slecht weer was het geweest de afgelopen dagen. En dan ook nog een weekend waarin veel mensen Sinterklaas vieren. Maar op zondagmorgen 8 december, om10 uur, was het zowaar droog en bijna windstil. En er kwamen toch maar liefst 18 mensen om mee te lopen met de excursie die de IVN Oude IJsselstreek voor de eerste keer aanbood: een winterwandeling in het Horsterpark, in Duiven. IVN gids Rita nam 9 deelnemers mee op pad en de andere wandelaars gingen mee met gidsen Anja en Wies.

En wat bleek er veel te zien en te beleven in een winters park! De bladeren zijn van de meeste bomen af, op het eerste gezicht bloeit er niets meer. Het lijkt kaal en saai. En ook nog modderig. Maar schijn bedriegt. Behalve dan de modder…

Aan de bomen is zoveel af te lezen in de winter. De belofte van een nieuwe lente is namelijk al ruimschoots aanwezig. Alle bomen hebben al knoppen en aan die knoppen kan je al bijna zien met welke boom je te maken hebt. De zwarte knop is onmiskenbaar die van een es. En de rommelige hoopjes knoppen, dat is een eik! Maar welke eik? Daarvoor kan je nog verder kijken. We zien de zomereik, die zich van de wintereik onderscheidt door een kort steeltje aan de bladeren. Er hangen namelijk nog een paar eikenbladeren aan een tak. En anders kan je wel op de grond zoeken naar bladeren, en naar eikels. De moeraseik zien we ook, die heeft veel dieper ingesneden kartels en ook gemene puntjes eraan. De moseik heeft op de eikels grappige pruiken die doen denken aan…. de naam zegt het al, aan mos. En de eikels zijn ook een stuk groter dan die van de zomereik.

Zo struinen we van de ene boom of struik naar de andere, en overal is wel wat bijzonders over te vertellen. De moerascipres met de kenmerkende kniewortels aan de waterkant. Net als de lariks verliest de cipres zijn naalden in de winter en vormt dan een prachtig oranjerood tapijtje op de grond. Wie geen naalden verliest is de enorme mammoetboom ofwel reuzensequoia. En toch is het familie van de cipres. Er staan er twee in het park, vlak bij elkaar. De ene is een stuk korter dan de andere. Als je niet wist dat dit komt omdat een of andere onverlaat bij de ene ooit de top eruit heeft gesnoeid, dan zou het een raadsel zijn. De kortere laat het wel toe om met ons allen onder zijn of haar takken te schuilen, zoveel ruimte is er. En wat een mooie zachte verende stam kunnen we voelen!

Behalve bomen bewonderen is er nog zoveel meer in het park. De kardinaalsmuts die nog volop vruchten draagt, met de houtige takken en de rozerode vruchten die lijken op, jawel, een kardinaalsmuts. Dan zijn er nog de galwespen. De mooiste is misschien wel de rozenmosgalwesp, die in de zomer prachtig rood kleurt, maar nu met een bruine kleur ook nog heel aantrekkelijk is. De beste maand voor paddenstoelen is oktober, hoewel je het hele jaar wel paddenstoelen kan zien. En vandaag zien we er een heleboel. Grote tonderzwammen, maar ook kleinere zwammen en hele kleintjes op een rijtje dode boomstammen. Het duurt even voordat we de wimpers van het gewone wimperzwammetje kunnen zien, ze zijn zo klein. Maar uitvergroot zo mooi. Noem dat maar gewoon!
Het mooie van het Horsterpark is dat we er na precies 2 uur struinen in het theepaviljoen samen koffie kunnen drinken! We komen er twee wandelaars tegen die dachten dat we pas om 12 uur gingen lopen. Dus eigenlijk hadden we 20 enthousiastelingen voor de winterwandeling. En de meesten hopen dat we nog eens in het voorjaar samen gaan wandelen. De tevreden gidsen zien dat zeker ook zitten!

Foto’s van links naar rechts: peksteel – bloeiende berenklauw – rozenmosgalwesp