Het is de natuur

Ik loop de tuin in om wat veldsla te plukken. Na een paar passen blijf ik verbaasd staan. Het is doodstil. Behoedzaam kijk ik om mij heen. Wat is hier aan de hand?
Ik gluur in de richting van de heg en ja hoor, heel diep weggestopt glinsteren een groot aantal zwarte oogjes. Daar zit de hele kolonie in gespannen stilte.
“Hé Mus!” roep ik “wat is er aan de hand?”
“Sssssst” klinkt het dringend vanuit de takken.
“Hè, hoezo?” Ik stap dichter naar de heg.
“Stil!” benadrukt Mus “niet te dichtbij!”
“Waarom niet?” onwillekeurig demp ik mijn stem.
“ Een ekster!” fluistert Mus.
“Oh? Wat dan?” vraag ik terwijl ik speurend om me heen kijk.
“ Hij is op zoek naar eieren en jonge vogels” sist Mus.
“Wat een naarling” leef ik mee.
“Nee” zegt Mus “niet naar. Dat is de natuur; eten en gegeten worden. Zo hoort dat!”
“Maar dat is toch heel erg voor jullie?”
“Klopt” beaamt Mus “niemand wil dat zijn eigen kinderen slachtoffer worden en daarom is iedereen heel stil en hoopt dat de ekster verderop gaat”
“Het probleem verplaatsen dus” constateer ik.
Mus kijkt schuldbewust en we zijn even stil.
“Eigenlijk is die ekster gewoon een moordenaar” vind ik.
“Nee, een roofdier” werpt Mus tegen. “De beesten die doden en het niet opeten, die zijn pas écht fout bezig”

“Alarm! Alarm! Seriemoordenaar op rechts!” roept Mus plotseling en de meute in de heg gilt mee. Ze buitelen in grote chaos over elkaar heen en vliegen dan luid tsjilpend weg. Ik kijk in verbijstering om me heen.

Met stoïcijns gezicht en elegante stapjes wandelt de betreffende crimineel mijn tuin binnen en strijkt haar zachte kopje langs mijn benen.
Ineens bekijk ik de kat van de buren met nieuwe ogen….