Opzij, opzij, opzij, wij hebben ongelofelijke haast
Dat was de zin die de afgelopen week door mijn hoofd spookte en samen met dochter heb ik met zinnen en woorden er een totaal nieuwe draai aan proberen te geven. We liepen op die prachtige paarse hei, de paarse pracht die ons dit jaar totaal in vervoering brengt. Fotootje hier, oh en ah, alles kwam voorbij op de hei. Ook het liedje van Herman van Veen. ‘Opzij, opzij… wij hebben helemaal geen haast.’
Ik zag een boom, een geringde dode boom. ‘Mensen handen,’ zei ik. ‘Waarom’, was de vraag. ‘Omdat mensen last hebben van deze boom. Omdat ze vinden dat die daar niet hoort, dat de boom eigenlijk niet op die plek mag staan.
Dochter vond het zielig. Ik ook. Ik snap een heleboel als het gaat om natuurbehoud, bijvoorbeeld dat je als mens ergens in moet grijpen als je iets wilt behouden of terug wilt draaien. Neem bijvoorbeeld het Dwingelderveld, door menselijk handelen werd dit gebied bedreigd door droogte. En zeer verstandig werd de waterhuishouding toen aangepakt.
Wat de mens om zeep heeft geholpen kan die ook herstellen door ervoor te zorgen dat het water langer in het gebied blijft. Het vertragen van de waterstroom is slechts een onderdeel van menselijk ingrijpen in de natuur dat ik kan begrijpen. In 2021 zo gek nog niet dus, kijk maar hoe de heide daarop bloeit.
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik hoe ik in verleden als Natuurgids mensen meenam op excursie en ze liet zien wat de natuur doet als wij als mens niets doen. ‘Dan is er geen Dwingelderveld meer, dan heb je een Dwingelderbos’. Dat waren ook mijn woorden en de schapen graasden verder.
Maar het liedje ‘opzij, opzij, opzij….’, blijft haken. Nu gaat het niet over vertragen, nu gaat het over snelheid. De snelheid die de mens met het leven heeft. Twee minuten sneller met de trein tussen Groningen en Zwolle. Miljoenen euro’s zijn ermee gemoeid, jaren wordt aan de plannen gesleuteld en Hoogeveen heeft er uiteindelijk niets aan. We verliezen zelfs de mooiste boom. In coronatijd waren we meer aan de wandel en hebben we gezocht naar de mooiste boom van de gemeente Hoogeveen. Zo kwamen we bij de peppel, de oude populier die eenzaam stond te staan en zoveel diertjes, vogels en insecten een schuilplaats bood. Niet in ieders ogen de mooiste boom maar misschien wel de plek en het verhaal wat de doorslag gaf. Ook de leeftijd speelde een rol. Deze peppel werd genomineerd door Anne Aalders en ook hij was het die ontdekte dat de peppel de zaag niet kon tegenhouden. De snelheid van de mens komt de natuur niet ten goede. ‘opzij, opzij, opzij, wij hebben ongelofelijke haast’. De peppel is niet meer. Ze kunnen straks twee minuten sneller…….
