Alarmfase
‘Ten noorden van het natuurgebied de Oude Kene zijn grasland en maïsstoppelland doodgespoten’, lees ik. Ik herinner mij de noodkreet uit de krant van 28 maart. ‘Alarm over water: ‘Maak Drentse landbouw duurzaam’. Landbouw in Drenthe is hekkensluiter in Nederland als het over verduurzaming gaat. Het oppervlaktewater bevat 74 verschillende bestrijdingsmiddelen en de helft ervan is zeer gevaarlijk. Smilde, Oosterhesselen, Erica, Bargercompascum, Hoogeveen en Klazienaveen staan bovenaan in de lijst als het gaat over het belasten van het oppervlaktewater. Ik las dat stuk met afgrijzen, ik zie de akkers en weilanden van groen ineens naar geel en oranje veranderen. Op Facebook komen nog meer alarmerende berichten voorbij en ik zie de foto’s.
Als boerendochter komen bij mij toch heel wat andere dingen omhoog als ik het over ‘het land bewerken heb’. Als klein meidje slingerde ik mijn eigen paadjes door het hoge gras, nooit een teek opgelopen, maar wel duizenden paardenbloemen, pinksterbloemen en boterbloemen geplukt. Blikken vol bloemen in mijn eigen bloemenwinkeltje uit het weiland voor het huis. Bermen vol fluitenkruid en madeliefjes. In die tijd was het gras groen en pas geel als het hooi gedroogd was. Ten noorden van het natuurgebied de Oude Kene zijn grasland en maïsstoppelland doodgespoten. Er is dus geen kans voor weidevogels om te overleven maar ook niet voor andere vogels en zelfs zoogdieren die afhankelijk zijn van bodemleven. Ik herinner mij de noodkreet uit de krant van 20 maart ‘Natuurmonumenten slaat alarm over weidevogel’. Alarm, alweer alarm. En weer gaat het over verduurzamen van de akkerbouw en de groene weides. Samen met een vriendin rijd ik door ons mooie landje, we stoppen de auto als we ineens een kievit ontwaren. Het geluid van de kievit, de grutto, de veldleeuwerik, het geel van de paardenbloem, het Brusselse kant van het fluitenkruid, het liefelijke speenkruid. Als een kind zo blij worden we beiden van dit moois in de natuur en we praten erover. Wij willen er samen een beschermende deken overheen leggen. ‘Bij ons ben je veilig’. Maar niets is minder waar.
De das, otter, bever, vleermuis, grutto, kievit, bij, vlinder, ree en vos. Niet te noemen zoveel dieren en diertjes, vogels en insecten die het zwaar hebben in onze prachtige groene provincie. Daar waar de mens wil wandelen en recreëren organiseren we een vervuilde bodem, vervuilen we het oppervlaktewater en graven we ons eigen graf. Wie wil hier straks nog wonen? De kievit en grutto in ieder geval niet!
Het zal zo’n vaart niet lopen denk je misschien. Als je winkelt koop je niet de rotte appel maar het schone fruit. Waarom willen we dan wel drinken en eten van vervuilde bodem en verontreinigd water. Het kost ons als consument nu al veel geld, het wordt alleen maar duurder en de natuur verkeerd in de alarmfase. Zover hebben we het laten komen.
Foto: Hero Moorlag
