Bloemen en planten
Leeftijd hibiscus
Tijdens de winterse maanden wordt onze belangstelling voor “Planten” noodgedwongen veelal aardig beperkt tot de “Kamerplanten”. Nu de winter tot nu toe dankzij verandering van het klimaat flink in de war geraakt is door de gebruikelijke natuurverschijnselen te veranderen is de binnenshuis plantencultuur wellicht wat op de achtergrond gedrongen. Maar toch niet helemaal. Dat zou ook niet kunnen wanneer er een Hibiscus nadrukkelijk aanwezig is met zo nu en dan een formidabele en opvallende bloem. Dan wordt de aandacht door deze plant automatisch weer opgeëist.
Nu komt de Hibiscus van oorsprong uit tropisch gebied in Azië en zal dus bij warme omstandigheden, zoals ‘s zomers buiten en in huis in de winter, graag gaan bloeien. Al in de tijd van Linnaeus was de plant bekend en kreeg dus zijn al bij de Romeinen bekende naam Hibiscus toebedeeld, die toen aan de Malve planten toebehoorde. Ook nu is het geslacht bij de Malvefamilie ingedeeld, oftewel de Kaasjeskruidachtigen. Hier is de naam Chinese Roos (“Hibiscus rosa sinensis”) soms nog wel in gebruik die in de koloniale tijd in Ned. Indië ontstond vanuit diverse mogelijke toepassingen voor kruiderij en verf. Zo raakte de plant over de hele wereld bekend en werd naar wens doorgekweekt (“variegata”) in veel verschillende roodachtige bloemkleur varianten.
De hier afgebeelde exemplaren zijn afkomstig van een plant uit Z. Afrika. Meegebracht vanwege de fraaie zalmroze bloemkleur en de enorme omvang (tot 20 cm) van de slechts gedurende enkele dagen volledig ontplooide bloemen. Dankzij forse groei is het min of meer een boompje geworden dat telkens aan de takken gesnoeid moet worden om handelbaar te blijven. De bladeren op vrij lange steel zijn min of meer eirond. Ze worden ook in huis geregeld afgestoten en vernieuwd. De bloemknoppen worden telkens op korte rechte steel aan het einde van de takken gevormd. De bloem is een natuurwonder van aanzien. Zaadvorming treedt hier niet op. De sterk geaderde vijf bloembladen omvatten een lange kale steel met een borstelkrans meeldraden met door hun midden de lange buis met op de top de vijfdelige stamper met stempels. Na de bloei verschrompelt het geheel en valt af met achterlating van de gepunte lichtgroene trechterkelk. Maar ook die valt af en later ook nog de bloemsteel. Met achterlating van een verdikte bodem aan het takuiteinde als litteken.
Deze dicht elkaar opvolgende knobbels geven aan hoe vaak de betreffende tak een bloem gedragen heeft. Snoei heeft mogelijk wel het bepalen van de leeftijd van de gehele plant verstoord.
Jan van Twisk,
Waalre, 20-1-2023
