Appeltjes

Natuurweetje gepubliceerd op 6 augustus 2021

Nu even geen appeltjes van Oranje. Gewoon maar “appeltjes”. Groen en klein. En dan gewoon aan de straat en in de tuin. Niks wild dus. Maar toch is dit lid van het Malus geslacht bijzonder. Het is namelijk een appelboompje dat aangebonden en geleid moet worden aan stokken. Te slap in de leden om zelfstandig overeind te blijven. Voor de sier met extra veel mooie roze bloemen. Bloemen die ook nog vruchtjes kunnen opleveren enkel voor de sier.

Weliswaar zijn het maar kleine knikkertjes maar ze zijn flink in aantal en als kersen van lange stelen voorzien. Zo worden ze gekweekt en jaarlijks zorgen ze voor die opschik voor de huisbewoners en de voorbijgangers.

Vreemd was het wel na een paar jaar al dat er ook een paar takken kwamen uit de onderste 10 cm die er wat anders uitzagen dan verwacht. Gladder en groener. Ze groeiden ook harder, werden langer en ook talrijker en de eerste jaren kwam er geen bloei aan. Maar na een paar jaar kwam er appelbloesem aan. En die leverde ook vruchten op. Alleen bleken die wel de normale appelvorm te krijgen van een appel met korte steel en een neusje. Ze werden ook een stuk groter dan die sierknikkers. Maar ze ontwikkelden zich niet verder tot grotere volwassen appelvormen. Ook bleken ze oneetbaar te zijn. Het blad is wel een stuk groter dan van de siermalus en van een licht kartelrandje voorzien. Dat nieuwe deel lijkt zo dus aardig op de oorspronkelijke Wilde Appel (Malus sylvestris).

Dit alles nu is het gevolg van menselijk ingrijpen. Kweek en laboratoriumwerk zijn hier de oorzaak van. Om de tuin te sieren en niet om voor eetbare voedingsstof te zorgen.
Deze struik(boom) is door het enten van een sierkweekvorm voor vermeerdering op een wilde sterke onderstam eigenlijk een misbaksel geworden. Een samengroeisel van twee verwante soorten en nu dus ook nog met twee vruchtvormen tegelijk.

Jan van Twisk,
Waalre, 6-8-2021

Meer foto’s
Meer natuurweetjes