Verslag van IVN fietstocht naar de grafheuvels

Om 10.00 uur verzamelde zich een groep van 14 personen zich op de parkeerplaats van het Maashorstcentrum. Zes minder dan zich hadden opgegeven. Met twee gidsen, Peter van Lamoen en Jo Voet op (fiets)pad. 

De eerste stop was grafheuvels bij Slabroek. Over de opgravingen kon verteld worde dat het allemaal met de amateur archeoloog Wiegersma uit Deurne begon die in 1922 de betreffend percelen kocht. Hierbij ontspon zich de discussie over de manier waarop doden ter aarde werden besteld door de eeuwen heen.  Afhankelijk van de heersers en geloof werd begraven of cremeren het gebruik. In 1991 werd cremeren door de Rooms-katholieke kerk pas gelijk gesteld aan begraven. Ook  werden lijken, afhankelijk van rijkdom en maatschappelijk aanzien, dichtbij of veraf de kerk begraven. Zelfmoordenaars en ongeboren kinderen moesten buiten geweide aarde, dit betekent buiten het kerkhof worden begraven. Een deelnemer van de fietstocht had dat persoonlijk meegemaakt. 

Op naar de  kanonsberg die herinnert aan Napoleon. In deze regio zijn ook andere namen die aan deze periode herinneren: Franse Straat, Legerstraat en Smerdél. De hoogte van de kanonsberg is 17 meter boven NAP. Hier stortte tijdens de Tweede Wereldoorlog  in 1943 een mess bf109 neer. Volop heide die vooral tussen de twee Maria dagen bloeit. Tussen 15 augustus, Maria ten Hemelopneming en 15 sept. Zeven smarten van Maria (In België zeven weeën van Maria). De kanonsberg waar ook klapeksters huizen, waar sinds 1999 geen broednesten meer zijn waargenomen. Klapeksters zijn wintergasten. Ze produceren braakballen en hebben als prooi muizen, mestkevers, levendbarende hagedissen die ze spietsen aan een tak of doorn. Hier groeit ook bezemkruiskruid, een invasieve soort sinds 1930. As je de plant uittrekt lijkt het, met een beetje fantasie, op een bezem. Vandaar de naam.

Dan naar de Vorstengrafdonk, via de Hooge Vorssel, die haar naam te danken heeft aan de vele kikvorsen in het gebied. Bij de tunnel bij de Vorstengrafdonk zijn diverse taferelen geschilderd. Hier werd het verhaal verteld  van de (houtskool) brander en het ontstaan van de Zeven Bergen. Maar ook van kabouter Hans Joppe, die reizigers vergezelde en afscheid nam met de woorden “Houdoe wanne, ik zé der”.

Verderop komen we bij een urnengraf wat bij toeval werd ontdekt tijdens het leggen van de aardgasleiding in 1963. Voor het verbranden van een lijk tot as is 4 m3 eikenhout nodig.

De Landweer met diverse rijen palen even verderop toont de grens aan tussen Land van Ravenstein en  Hertogdom Brabant. Bij de resten van het informatiebord, in brand gestoken door hangjeugd, vinden we  zwarte nachtschade waarvan de bessen voer zijn voor o.a. steenmarter. Tevens perzikkruid, ook wel Jezusgras genoemd vanwege de :”bloedvlekken” op de bladeren.

De lunch was op vakantie park Zevenbergen, een plek die weinigen kennen.

Het pad naar Paalgraven met de cortenstale loopbrug was erg l;euk. Bijzonder dat hier op diverse plekken riet groeide en de sloot altijd water bevatte.  Een zijtakje van de wijstgronden.

Op Paalgraven wees één van de deelnemers ons op een bijzonder fenomeen. Op de stam  van een eik was een zwarte smurrie te zien, komend uit een hol van een bonte specht. Hierin hebben zich vleermuizen gevestigd waarvan de uitwerpselen uit het nest druipen.

Tijdens de wandeling naar de uitkijktoren zagen we dassensporen. De das was op zoek geweest naar larven van de mestkevers die schapenkeutels met hun eitjes in een klein holletje hadden gestopt.

De uitkijktoren is het beklimmen waard. Verassend dat we uitwerpselen van een steenmarter halverwege de trap vonden. Onverteerde bessen van lijsterbes of zwarte nachtschade waren duidelijk te zien.

Terug naar de startplek kwamen we bij het nudistenkamp nog een twintigtal eiken tegen die door een onverlaat waren bewerkt met een slijpschijf. De bast van de bomen was ringvormig doorgesneden.

De deelnemers vonden de tocht interessant en waren verbaasd dat ze zoveel plekken  hadden bezocht waar ze nog nooit geweest waren. En dat zo dicht bij huis.

Peter van Lamoen & Jo Voet