Pissebed

Elke maand zetten we een plant of dier in de schijnwerper. Dit keer de Pissebed!

Pissebedden hebben een aaibaarheidsfactor van 0,0. Maar het is de moeite waard om je weerzin te overwinnen. In het schaduw-rijk onder stenen, rottend hout en afgevallen bladeren, houdt deze kreeftachtige zich schuil. Zijn lijf is bedekt met een beschermend harnas en bestaat uit drie delen: de kop, het tussenstuk en de staart. Het harnas is hard; groeien kan alleen door vervellen en dat doen ze dan ook hun leven lang. Op de kop staan de ogen (meestal twee) en de antennes, waarmee hij de omgeving verkent en proeft. Aan het tussenstuk zitten zeven paar gelede poten, met kieuwen daar haalt hij adem mee. De staart bestaat uit twee flapjes waarmee ze geursporen uitzetten die door andere pissebedden worden “gelezen”. De mooiste aanpassing is de broedbuidel onder de voorste vijf paar poten, bij het vrouwtje. Die maakt zij na de bevruchting. Hierin worden de eieren gelegd en ontwikkelen de larven zich. De buidel groeit en groeit en de pissebedmoeder moet haar gekromde poten helemaal strekken om nog te kunnen lopen. Na een maand zijn de larven volwassen en verlaten de buidel. Het aantal jongen  is afhankelijk van de soort. Er komen in Nederland 30 soorten voor. De meesten van ons vinden een pissebed griezelig. De aversie overwinnen en het dier bestuderen wordt echter dik beloond.