Code rood
Judith Herzberg schreef jaren geleden onderstaand gedicht wat juist in deze tijd goed is om nog eens te lezen. We bevinden ons na anderhalf jaar pandemie en alle dreigingen van natuurgeweld toch wel in een hele bijzondere tijd. Overstromingen, hittegolven, alles verwoestende bosbranden, het houdt ons bezig. Toch kan een gedicht troost bieden, vooral als er zekerheden zijn ingebouwd zoals de wisseling van de seizoenen en de natuur die onverstoorbaar doorgaat.
Er is nog zomer en genoeg
wat zou het loodzwaar
tillen zijn wat een gezwoeg
als iedereen niet iedereen
terwille was als iedereen
niet iedereen op handen droeg.
Het zijn bijzondere tijden, ook of misschien juist in klimaatland. We hebben in het begin van de coronacrisis gezien dat we heel veel virologen in ons midden hebben. Zo zien we met de klimaatdoelen, waar we in Nederland echt niet mee op schema liggen, dat ook veel mensen wel weten hoe het moet of juist niet moet. Ondertussen hebben we te maken met stortbuien die z’n weerga niet kennen, verdwijnen de vlinders en insecten in rap tempo. Rukken de invasieve soorten op, kijkend naar de bermen vol Japanse duizendknoop of een gemeente die paden afsluiten vanwege de reuzenbereklauw. De zomer is nog niet voorbij en een hittegolf hebben we hier nog niet gevoeld. We wachten er niet op, de meeste mensen kunnen dat beamen. En toch wachten we, we wachten af en leunen achterover. ‘Het zal zo’n vaart niet lopen’ en ‘het zal mijn tijd wel duren’, zijn kreten waar mijn hart pijn van doet. Het klinkt zo egoïstisch, het klinkt alsof deze wereld van nu van ons is en niet voor de toekomstige bewoners. We moeten iets. Met de nadruk op moeten. We zullen zelf het roer om moeten gooien. We zien de gevolgen van ons menselijk gedrag dagelijks op de televisie, roepen ‘oh en ah’ bij het zien van een stapel auto’s die als koekjes liggen opgestapeld in de modder, veroorzaakt door grote hoeveelheden water. ‘Gelukkig is het niet hier’, zeggen we als we de voeten drooghouden, maar even verderop loopt een tent vol water en proberen kinderen bootje te varen in de straat. Die beelden kennen we inmiddels allemaal. En wat doen we daarmee? Kiezen voor bewuster leven, zorgen voor een regenton in de tuin of een groen dak laten leggen, zonnepanelen op het dak? De tijd van ‘ik vind het zo lelijk’ is nu toch wel voorbij? Het wordt noodzaak. Het huis isoleren, een andere manier zoeken van verwarmen, van het gas af. Steen eruit, plant of boom erin. We kunnen zoveel, we kunnen meer dan we denken. Bij IVN kunnen we helpen, adviezen geven. En volgend jaar, bij de gemeentelijke verkiezingen kunnen we samen ook laten zien dat het in Hoogeveen ook anders mag! Sneller verduurzamen en samen aan de slag. Er is nog zomer en genoeg…..
