Blog #21
Red de dieren
Ike Pots
Regelmatig wandel ik door het park bij mij in de buurt. Eigenlijk zijn het twee parkjes. Het is niet groot. Een smalle strook, ‘Ecopark’ genoemd, verbindt deze twee parkjes. Het is een stuk grond geschonken door Suikerunie; in 2008 aangelegd als ecologisch park. Aangezien het gebied voornamelijk opgehoogd is met het tarra van genoemde fabriek is het ontzettend rijk aan stikstof en wil het met de biodiversiteit niet zo goed lukken.
Het park wordt veelal door hondenbezitters bezocht die door achterlating van het nodige nog eens voor een stukje extra verrijking van de bodem zorgen. Ook jeugd komt hier om te chillen. Het resultaat is veel vuil en hondenpoep. Na jarenlang te zijn verwaarloosd is er een groepje vrijwilligers die zich nu bekommert over dit stukje groen. Regelmatig wordt door hen onder andere het vuil geruimd. De stille krachten van het park. Het lijkt onbegonnen werk. Wanneer leren mensen toch eens hun afval op te ruimen.
Sinds kort is het park weer kindvriendelijk gemaakt. Ik krijg er een klein beetje een OERrr-gevoel bij. Nog leuker is dat ook de kinderen het hebben ontdekt. Er zijn nog steeds kinderen die buiten spelen.
Maar dat vuil overal. Bedrukt pak ik de rotzooi op en stop het in mijn fietstas. Ben vergeten om een vuilniszak mee te nemen. Als ik het park verlaat, zie ik twee kinderen aan de rand van een diepe sloot. Eén staat gevaarlijk dicht bij het water met een stok. De ander kijkt gespannen toe. Twee jochies van ca 5 en 6 jaar oud. Op mijn vraag wat ze aan het doen zijn, antwoorden ze bijna in koor “we halen plastic uit de sloot.” De twee neefjes, zo blijkt, zijn lid van de club ‘Red de dieren’. De club is nog niet zo groot. Ook zusje van 2 is van de club. Alleen die is vandaag ziek en kan niet mee.
De jongens – duidelijk met een missie – vervolgen het werk. Er drijft nog een schoen in het water, die zich niet zo makkelijk laat pakken. De andere ‘redder’ houdt de vuilniszak gereed voor de vangst, voldaan kijkend als ook de schoen in de zak belandt. Ik vertel hen dat ik ook heb opgeruimd en dat in mijn fietstas heb gestopt. Op dat moment is alle aandacht voor mijn fiets met vangst. Zonder te vragen wordt de inhoud van de fietstas overgeheveld naar hun zak. Goedkeurend wordt ik aangekeken.
Ik krijg een gevoel van saamhorigheid, ik hoor nu ook bij de club. Maar zij hebben de leiding. Samen gaan we nog even verder met zoeken en dit beperkt zich niet alleen tot plastic. Uiteindelijk is de klus geklaard. Als ik afscheid neem van de jongens krijg ik nog de opdracht om verder gevonden plastic vooral bij hen te brengen. Beloofd.
Er is hoop voor de toekomst.
Foto’s: Ike Pots
