Hulsttakken

Natuurweetje gepubliceerd op 1 februari 2017

De tijd van de Hulsttakken is weer voorbij. De laatste maand van het jaar brengt met zich mee dat de laatste tekenen van leven uit de buitenwereld in huis gehaald worden om tenminste iets kleurigs nabij te hebben gedurende de donkere dagen voor Kerstmis en Nieuwjaar. Het glimmende dikke donkergroene blad en de warme glanzende hardrode vruchten vormen een aangenaam contrast met de winterse vale, nevelige en koude omgeving van de Decembermaand.

Nu hebben deze vrolijke kleuren niet alleen een opwekkende invloed op de mens maar ook diverse dieren in de vrije natuur worden er door geboeid. Niet zozeer vanwege het fraaie uiterlijk als wel vanwege de voedingswaarde van de vruchten. Wie dus met Kerstmis nog hulsttakken met rode vruchten wil zien moet ze al in November afknippen en op water koel wegzetten. Dan zullen ze het wel lang genoeg uithouden tot in de feestdagen. Buiten aan de boom rest er tegen die tijd enkel nog het groene blad. De rode steenvruchten zijn dan allang verdwenen in de maag van gretige vogels zoals de merels. Die weten er wel weg mee en als ze er zin in krijgen is de opvallende verlokkende rode versiering in de boom in snel tempo opgegeten. Nog een tijdje liggen er nog de afgevallen en verloren bessen maar ook die worden tenslotte wel opgezocht. De natuurlijke en noodzakelijke gang dus wel want door het darmkanaal van de vogel te passeren wordt de sappige vrucht ontdaan van de omhulling. De harde kern van de steenvrucht met vier zaden als inhoud belandt met nog wat mest ergens in het bos of tuin op weg naar een nieuw bestaan als jonge boom. De verjonging van de soort wordt zo geregeld.

Deze keer kwam er op de keukentafel nog een speciaal verschijnsel naar voren. Meestal worden de hulsttakken ergens anders in huis neergezet en weggegooid zodra de vruchten beginnen af te vallen. Maar nu stonden ze dagelijks direct in het zicht. Het was de veroudering met verkleuring en verschrompeling van de rode bessen die nu eens goed bekeken kon worden. Daar komt het buiten aan de boom nooit zo van omdat de lijsterachtigen ze al snel verwijderd hebben. Ook is hier nog eens goed te zien dat de hulst lang niet altijd van die akelig scherpe stekelige bladeren heeft. Soms zijn ze helemaal glad van rand. Vooral bij oude bomen.

Jan van Twisk, Waalre, 31-01-2017

Meer natuurweetjes