Het mooie aan herfst, je kunt oogsten

Op het aanrecht lag dit voorjaar een zakje met zaadjes. Niks bijzonders zo op het eerste gezicht, ik ben een verzamelaar. Maar dit zakje had een boodschap. Een heel klein briefje vergezelde de zaadjes. ‘Zaadjes van eetbare viooltjes’. Het was nog te vroeg om het buiten te zaaien dus het bleef even liggen. Tot het moment dat ik echt gedacht heb, ‘Nu kan het, de zaadjes mogen de grond in’. Inmiddels stond het aanrecht vol met potjes van de grootgrutter. De eerste sprietjes van rucola en rode biet kwamen al boven de grond.
Ik vul een mooie pot met potgrond, strooi de zaadjes uit het zakje voorzichtig over de aarde en probeer ervoor te zorgen dat de zaadjes net onder de aarde verdwijnen. Water, zon, licht, lucht, kom maar op, ik wil die eetbare viooltjes weleens proeven.
De rucola schiet door, de rode biet is slakkenvoer en de viooltjes laten zich niet zien. ‘Geduld, Grietje, geduld, het gaat vast gebeuren.’
Dan zit er ineens een merel te broeden in de tuin, de eitjes komen uit en pa en ma merel halen de hele tuin overhoop om vooral veel lekkere hapjes tevoorschijn te toveren voor hun kroost. Mijn mini-viooltjestuintje wordt compleet omgewoeld en ik weet niet eens meer of ik dan blij moet zijn (hoera, er broeden merels in de tuin) of verdrietig (ach en wee, nu kan ik nog geen kennismaken met de eetbare viooltjes).
Hoe dan ook, ik stort me op andere zaken, zie dat de tomaat de eerste vruchtjes vormt en dat er augurken aan de struik groeien.
Elke keer als ik in de tuin ben werp ik een blik op de pot met omgewoelde aarde. Er verschijnen groene puntjes, ze verdwijnen ook weer. Er verschijnen blaadjes die verdacht veel op een blaadje van een viooltje lijken. Het duurt en duurt en als ik na een lange ziekenhuisopname weer thuis ben en door de tuin loop, vallen me twee dingen op. Of nee, drie dingen vallen me op. De zaadjes van de eetbare viooltjes hebben één plantje voorgebracht, de bloempjes zijn uitgebloeid, er valt dus niets meer te proeven. Tussen de tegels hebben andere viooltjes voedzame aarde gevonden en ze trekken zich niets aan van de tuinregels die ik heb verzonnen. Namelijk niet tussen de stenen gaan groeien, dan ga je eraan. Deze laat ik staan, je kunt namelijk alle viooltjes eten als je zeker weet dat ze niet met gif bespoten zijn. Dus, heb ik toch eetbare viooltjes.
En het derde ding, het is herfst, het is heel hard herfst aan het worden in de tuin.
De zaadjes zijn geoogst, dat is het mooie aan herfst, je kunt oogsten.