Blog van Hans

Drie ontmoetingen

Vorige week ben ik teruggekomen van een vierweekse vakantie in ons huis in Noord-Frankrijk. Lekker uitgerust stapte ik op donderdagmorgen vroeg op de fiets voor een 120 km. rit naar Namen. De avond ervoor hadden mijn vrouw en ik samen met twee Franse vrienden gegeten bij Mari Maris. Dat is een schrijfster van kookboeken. Die woont daar bij ons in de buurt en je kunt bij haar ook eten. Het eten was erg lekker en we hebben vreselijk gelachen. De gastvrouw vond mijn grapjes leuk en ik deed haar denken aan Sanne Wallis de Vries. Mooi compliment niet waar. Aan het eind van de avond verzuchtte ik dat we het toch maar goed hebben allemaal. Toen werd Mari enigszins emotioneel en vertelde dat het haar niet mee zit, daar in haar Franse plaatsje. Ze heeft veel problemen met de dorpelingen die haar niet zo zien zitten. Men noemt haar zelfs de heks van Besmont; daar woont ze. De week ervoor was een van haar buren op de markt vlak naast haar komen staan met de opmerking: ”Ze zeggen dat heksen stinken. Dat wil ik toch even controleren”. De stemming sloeg om en niet veel later zijn we nogal bedrukt naar huis getogen.

In het hotelletje in Namen waar ik logeerde had ik een gesprek met een jongeman van ongeveer twintig jaar. Het woont in een dorpje vla bij Lille. Op mijn vraag of hij nog studeerde antwoordde hij dat hij psychologie bestudeerde. Nee, niet aan de universiteit. Hij doet dat in zijn eentje. Zonder boeken. De hele dag bekeek hij het gedrag van mensen en ’s avonds schreef hij dat op en baseerde daar zijn eigen theorieën op. Goh, interessant. Hij liet me wat van zijn aantekeningen zien. Die waren in het frans en ik begreep er niet zo heel veel van. Eigenlijk was het enige dat hij van de hele psychologische wetenschap had overgenomen het woord “psychologie”. Toen ik wat verbaasd reageerde, keek hij me aan alsof ik wat mankeerde. Eigenlijk wilde hij wel naar huis maar hij wist niet hoe hij een kaartje voor de bus naar het station moest kopen. Dus bleef hij maar zitten. We zijn samen naar de receptie gelopen. Daar was het kaartje gauw geregeld. De volgende morgen klom ik op de fiets en stond hij bij de bushalte. Terwijl ik me afvroeg hoe hij verder door het leven moet, peddelde ik richting Maastricht.

Het werd nog erger. Die avond knoopte ik een gesprek aan met een Italiaan van ongeveer 65 jaar. We hadden een aardige conversatie over de Italiaanse economie de verschillen tussen de Italiaanse en Nederlandse landsaard. Hij bleek politieofficier te zijn. Verder liet hij niet veel los over zijn privéleven. Het was de laatste avond van mijn vakantie en het werd gezellig en laat. Mijn gesprekspartner had wat veel gedronken en werd wat loslippiger. Hij vertelde dat hij een geheim met zich droeg. Na enig trekken kwam het er uit. Een jaar of tien geleden was zijn dochter, zijn enig kind, verkracht en vermoord door een tweetal mannen van voor in de twintig. Die waren snel gepakt. Beide van zeer goed komaf. Vanwege zeer goede relaties en het onvolprezen Italiaanse rechtssysteem liepen ze na een paar jaar weer op straat. Zijn vrouw was ondertussen van verdriet overleden. Hij had het “probleem met beide mannen toen zelf opgelost”. Sinds die tijd was hij op de vlucht. Mede gefinancierd door enkele vrienden. Zijn verhaal kwam er ogenschijnlijk emotieloos uit. Ik was op slag weer nuchter. Eenmaal bijgekomen vroeg ik hem waarom hij mij dit allemaal vertelde. Hij zei dat hij het vluchten moe was en eigenlijk weer naar Italië terug wilde. Wat ik in zijn geval zou doen. Natuurlijk zei ik hem dat hij zich moet aangeven. Dat hij dat als politieman zelf ook heel goed weet. Het werd nog heel laat. Achteraf heb ik nogal wat twijfels over zijn verhaal. Maar als het niet waar is, is hij in ieder geval een groot verhalenverteller.

Deze keer niets over biodiversiteit. Had even iets anders aan mijn hoofd.

U wordt van harte uitgenodigd om hierop te reageren via:

ivngrave.natuureducatie@gmail.com