Ellen en Marcel gingen aan de slag met het werven en activeren van vrijwilligers

Welke ervaring zou je wel willen inblikken, zodat het nooit bederft? 

Marcel: “Ik was aangenaam verrast dat de Expeditie zo goed is doordacht. Het blijft niet aan de oppervlakte hangen, het gaat naar de kern. Het Jam Cultures spel heb ik ingeblikt. Wat een kracht heeft dit kaartspel. Het blijft wonderlijk hoe eenvoudig het werkt dat je door het stellen van een vraag spelers zo makkelijk in dialoog en verdieping brengt. En dat er op het eind van het spel een gezamenlijke ‘drive’ voelbaar is. Een cadeau.”

Ellen: “Het was een inspirerend traject en gaf veel handvatten om onze vereniging verder te ontwikkelen. We hebben als bestuur het Jam Cultures spel gespeeld: eerst met elkaar gegeten en daarna het spel. Rob, projectleider en expeditiemaatje, was erbij als spelleider. Er kwamen onderwerpen op tafel die normaal nooit aan de orde komen, waarbij alle bestuursleden open en betrokken waren. Het gaf een fijn gevoel van saamhorigheid, groter dan voorheen.”

Wat is het mooiste dat je uit de expeditie gaat koesteren?

Ellen: “Alle dingen stap voor stap doen. Er zijn zoveel dingen die je op kunt pakken, maar als je alles tegelijk doet wordt het een chaos en overloopt het me. Daardoor heb ik continue het gevoel dat ik nog veel te veel moet doen en onvoldoende aan mijn plannen toekom. In plaats van stil te staan en te genieten van wat ik heb bereikt, kijk ik met onrust naar alles wat er nog gedaan moet worden. De vraag werd tijdens de expeditie gesteld: hoe eet je een olifant. Nu eet ik die liever niet, maar als ik het zou doen, dan stukje voor stukje en liefst deel ik hem ook met anderen. Daar houd ik me aan vast als ik plannen maak: stap voor stap en gezamenlijk. En: ook af en toe stil blijven staan om te kijken naar wat er bereikt is.

Wat was het meest uitdagende tijdens de expeditie? Waarop moest je echt doorzetten?

Marcel: “Hoe houd ik mijn enthousiasme in toom 😊 Ik zie wat het kan brengen en wil graag vooruit, maar weet dat het stap voor stap moet. Dat de kracht in het ‘samen’ zit. ‘Nieuwe gezichten’ krijgen doe je immers als gehele afdeling. De sprintwissels met tips en tricks vanuit andere afdelingen, ondersteunden me hierbij. En gelukkig had ik Sylvia, mijn expeditie maatje, naast me staan.”

Ellen: “Als bestuur gezamenlijk en betrokken werken tijdens de expeditie en daarna ook de leden meer gaan betrekken. Iedereen doet zijn eigen ding binnen de vereniging, hoe krijg je meer betrokkenheid bij elkaars activiteiten, zodat je ook gebruik kan maken van elkaars kracht?

Welke verassingen ben je tegengekomen?

Marcel: “De expeditie gaat over zoveel meer dan alleen leden activeren. Mijn eerste verrassing is dat er zo veel bijvangst is. Door het Jam Cultures spel ontmoeten mensen elkaars gedachten en doen ze als het ware een dans samen. Zo ook tijdens het opzetten van de campagne: de afdeling beweegt. Verrassing twee was dat inclusie en diversiteit al zo leeft in de afdeling. Men is er aan toe. Dat had ik niet gedacht.”

Ellen: “Dat we niet naar vrijwilligers moeten zoeken, maar naar gezamenlijkheid in wat mensen boeit en wat wij als vereniging te bieden hebben. In die gezamenlijkheid kan je mensen vinden die mee willen doen en actief willen worden binnen onze vereniging, vanwege het doel dat we daar samen mee bereiken.”

Welk souvenir zou je uit deze reis willen meenemen en waar staat deze symbool voor?

Marcel: “Expeditie als ‘olievlek verspreiding’. Maar dat is me iets te ‘fossiel’. Ik neem mee: het sneeuwbaleffect. Het staat symbool voor de kracht van de Expeditie. In onze regio Maasdal is er steeds meer interesse om mee te doen. Met 7 afdelingen hebben we nu de eindstreep behaald van de eerste IVN Expedities. Zou mooi zijn als dit het startschot betekent voor heel IVN-land.”

Ellen: “Aan mijn sleutelbos hangt een eland. Dat is de vervanging van de olifant die ik hierboven noemde. Een eland is een groot en sterk dier. Ook die moet je in stukjes eten: stap voor stap. In Noord-Canada eten ze elanden, maar daar doen ze per dier wel met 1 gezin een hele winter over. Dat staat voor mij voor gezamenlijkheid en stapje voor stapje. De populatie elanden in Canada loopt trouwens sterk terug door de klimaatcrisis. Ook daarin is de eland een mooi symbool voor iets dat te groot is om in één keer op te lossen, wat stapje voor stapje, met elkaar en doortastend aangepakt moet worden.”