Blog #40
Het onverwachte raakt het meest
Denise Humalda
Onderweg in de natuur te voet of op de fiets maak ik vaak iets mee waar ik enthousiast van wordt. Fietsend langs een heideveld met kreekjes horen we in de verte geluiden. Was dat een uil? Nee, veel te uitgesproken. Of een roofvogel? Klonk echt anders dan bijvoorbeeld een buizerd. Luider wordend geroep en gekrijs. Ja, uit die richting komt het. Fietsen aan de kant en ik door het hoge gras en nattigheid van pol naar pol springend richting de vogelgeluiden.
Met ingehouden adem, zo weinig mogelijk geluid makend. Dus, man en hond zijn bij de fietsen gebleven. De verrekijker in de aanslag en ja zeg, daar vliegt iets. Beter kijkend zijn het er drie. Ze zijn groot en voornamelijk wit. Door de kijker zie ik dat het geen ooievaars of zilverreigers of lepelaars zijn. Die laatste zouden ook al lang weggetrokken moeten zijn, weet ik van de Westerplas op Schiermonnikoog. Waar ze van het ene dagdeel op het andere weg kunnen zijn met zijn honderden. Nee zeg, ze hebben donkere koppen en een soort afhangende korte staart en behoorlijk grote zwarte uiteinden van de vleugels. Toen ging mijn hart een beetje op hol. Het zou toch niet waar zijn … kraanvogels? Heb ik nog nooit eerder in levende lijve gezien. Heb de hele vlucht van zeker drie ronden boven het kennelijk aanwezige water achter het bosje berken goed kunnen bekijken door mijn kijker. Ondertussen zijn ze schel naar elkaar aan het roepen met rauwe trompettergeluiden. Na dit avontuurtje snel terug naar de fietsen en met grote ogen en opgewonden stem mijn waarnemingen verteld.
Of die keer dat ik onverwacht een van mijn wensvogels kan zien. Nietsvermoedend loop ik in het Noorderplantsoen een heuvel op en hoor het gelach van de groene specht. Vaak blijft het daarbij, alleen het geluid, dan weer uit die hoek, daarna een stukje verderop. Deze keer blijft het geluid op de dezelfde plaats en blijkt een groene specht in een boom te zitten, waar ik hem ook zonder kijker goed kan zien. Stomverbaasd dat hij gewoon blijft zitten en doorgaat met roepen. Zeker een kwartier vol bewondering de prachtige veren kunnen bestuderen en het geinige rode petje. Mezelf verbazend ben ik daarna verder gelopen en heb ik hem dus verlaten.
Graven in mijn herinnering: ik ben weer in de vogelkijkhut bij de Westerplas op mijn geliefde Schiermonnikoog. Ik weet dat ik deze liefde deel met groepen anderen. Maar dat is juist extra super: ook natuurliefhebbers. Zelfs al is het daardoor wel drukker geworden, zeker in de coronamaanden. Maar toen op dat moment was ik alleen in de hut. Het is midden in de zomer. Meestal zitten de lepelaars in bosjes in de duintjes en het struikgewas rond de waterplas. Het water staat laag. Dat zie ik aan de vele lepelaars, die er opgewekt in rondstappen. Ze zoeken naar voedsel. Beter kijkend zie ik dat er evenzovele mini-lepelaartjes rond stappen met de tengere lange steltpootjes. Verrukking groeit in mij. Onverwacht geluk op Schier.
Reageren? ivngroningen.redactiegroeningen@gmail.com
Foto’s: Kraanvogel Saxifraga|Jaap Schelvis, Groene Specht Pixabay|frol50
