Blog #18
Een stressvol voorjaar
Paul Kusters
Het is onstuimig weer. Dat wat je mag verwachten op de rand van maart (‘roert haar staart’) en april (‘doet wat zij wil’). Nog geen kwartier geleden liepen we in de sneeuw, nu schijnt de zon.
Maar aan de hemel, boven het natuurgebied van Kardinge (tussen Beijum en Lewenborg, rond Noorddijk), wordt de lucht werkelijk loodgrijs. Sneller lopen is zinloos. Heel even knettert het zonlicht nog langs de wolken. Het licht voorafgaand aan de bui is overdonderend mooi.
Misschien duurt het komend spektakel maar drie, vier minuten. Lopend op het Dwarsdijkje horen we kieviten. Overduidelijk geïrriteerd, alarmsignalen afgevend. Er is veel gefladder boven het weiland waar we een aantal nesten weten, maar iets hoger vindt een felle strijd plaats. Vijf en dan zes kieviten vallen een buizerd aan. Het is een gerichte aanval. De kieviten vliegen, een cirkel vormend, achter elkaar aan en maken om de beurt een kleine duikvlucht naar de buizerd, stijgen dan weer op en sluiten in de cirkel achteraan. De buizerd maakt trage vluchtbewegingen en is schijnbaar onverstoorbaar. Vakkundig wordt hij uit het broedgebied weggejaagd, richting de bomenrij aan de rand van het weiland.
We vragen ons af of dit elke dag gebeurt, want de buizerd, of een van zijn familieleden, zien we vaak in deze bomenrand. Hier heeft hij een prachtig observatiepunt en kan ruim uitvliegen over het terrein op zoek naar voedsel.
Een van de kieviten blijft nog wat achter de buizerd aan vliegen, maakt vervolgens een ruime boog en keert terug naar het nest. Het lijkt een laatste check. In die vlucht melden zich twee kraaien. Ze lijken de aanval over te nemen. ‘Nee,’ zeggen we tegen elkaar, ‘het kan niet waar zijn. Wat een stress.’
Met z’n tweeën maken ze het de buizerd behoorlijk lastig. Het zijn ware stuntvliegers. Van deze afstand is het niet goed te zien of ze zijn lijf raken, maar het lijkt er wel op. In een grote cirkel beweegt hij, majestueus hangend op de thermiek, weg van ‘het gedoe’. Hij lijkt precies over het pad en de sloot, de neutrale zone tussen bosrand en weiland, weg te vliegen.
En dan barsten de wolken open. Een ongekend heftige bui wordt door de wind voortgejaagd, als golven bewegen de hagelkorrels tussen de bomen door, over de sloot en het weiland. Het razen van de bui overstemt alle vogelgeluiden.
Met een hand boven de ogen proberen we te zien waar de kieviten zijn. Hoe diep hebben ze zich in hun nest verscholen. De kraaien en de buizerd zijn in het grijs en wit verdwenen. Wij zoeken een schuilplek. Versnellen toch onze pas. Tussen de bomen loopt een pad, daar heeft de storm minder vat op ons.
En zo aanwezig als de bui was, zo stil is het enkele momenten later. Overal ligt hagel als een herinnering aan die roerige staart van maart. De zon piept om de hoek. We horen de kieviten en vragen ons af of ze zich allemaal weer opmaken voor de volgende ronde? Heeft de buizerd het terrein helemaal in ogenschouw genomen en weet hij waar straks de kuikens zijn? En onschuldig zijn de kraaien ook niet…
Foto’s: Ike Pots (kievit op grond), Pixabay – Yvonne Huijbens (buizerd), Saxifraga – Piet Munsterman (vliegende kievit)
