Van zomerlicht naar herfstwater: mijn kleine held op de Vinkeveense Plas
Toegetreden tot het schrijversgilde van IVN Ronde Venen en Uithoorn, waarschuw ik u alvast: ik ben dol op meerkoeten. Grote kans dus dat u ze hier af en toe zult tegenkomen. Omdat ik nog nieuw ben, houd ik het in deze eerste column nog even formeel. En ja, ik begin meteen met een meerkoet.
Afgelopen zomer zag ik hem elke dag: een jonge meerkoet, helemaal alleen. Ongebruikelijk. Verstoten door zijn ouders. Ieder jaar groeien er nestjes op langs mijn huis en ik volg het allemaal vanaf de eerste rij. Dit jaar werden er slechts twee jongen geboren. De eerste dreef de volgende dag al met zijn pootjes omhoog. Pulletjes offeren doen meerkoeten soms met een gemak waar Medea jaloers op zou zijn. De tweede was enkele dagen later ook verdwenen. Was hij het – die nu, een slootje verder, zichzelf redde?
Normaal gesproken zie ik hoe meerkoetouders hun jongen tot op hoge leeftijd blijven voeren. Nu zag ik een kleintje zelf in het groen pikken. Hij moest zich alleen redden. Het raakte mij. Elke dag groette ik hem even, noemde ik hem mijn kleine held of lag ik plat op mijn buik om zoveel kracht vast te leggen op een foto. Want alles alleen doen – dat weten we toch – dat valt niet zomaar mee. Vraag het anders aan Ingrid uit het zomerseizoen van B&B vol liefde.
Wat hem dan redt? Wat ik bewonder aan de meerkoet is juist dat: zijn flexibiliteit. Zijn populatie is al jaren stabiel. Hij redt zich overal: in de boerensloot, in dorp of stad, of helemaal alleen aan de Vinkeveense Plas.
En nu, nu de herfst inzet, zie je ze daar in groten getale samenkomen. Rijd maar eens over de N201: zwarte silhouetten op het water, samen in grote groepen rustig dobberend. Daar waar wij in de zomermaanden nog met onze bootjes ankerden bij het zandeiland om van de zon te genieten, drijven nu de meerkoeten zij aan zij. Ze vormen groepen om samen de winter door te komen – dichter bij elkaar is het veiliger en warmer, beschermd in hun groep. Misschien zwemt hij daar ook tussen, groter, sterker, klaar voor de winter. Hij heeft het gered. Mijn kleine jonge held.
Laurenske Sierkstra
