Het was nog nacht…..
Het was middernacht, dacht ik. Of schemerde het al?
Ik werd een beetje wakker van een geluid…misschien herkende ik het in het schemergebied van mijn slaap? Het te-piet van een scholekster. Half februari was het. Eenmaal bij zinnen gekomen bedacht ik dat dat niet kon?!
Te vroeg in het jaar. De nachten daarna hoorde ik niets meer. Zou ik het dan toch hebben gedroomd?
Al jaren broedt een paartje op het grinddak van Sporthal Phoenix aan de Hoofdweg in Mijdrecht.
Ik herinner me een Scholeksterstory van een IVN collega in Uithoorn geïllustreerd met filmpjes, foto’s en een bijpassend spannend verhaal. Dat paartje broedde op het grinddak van een schuurtje waar de schrijver zicht op had. Als mijn herinnering klopt liep het niet goed af.
Een paar weken later hoorde ik een paartje, ‘s nachts, te-pieten. Ze waren terug: ‘mjjn’ scholeksters van de Phoenix sporthal.
De afgelopen jaren, als ik buiten in mijn tuintje zat, vlogen de ouders onvermoeibaar af en aan met hun snavel vol.
Scholeksters overwinteren in het Wadden- en Deltagebied, of trekken weg naar Zuidwest-Europa (jonge vogels). Onder de overwinteraars in Nederland vallen veel slachtoffers bij lang aanhoudende strenge vorst. Dan kan ook massale vorsttrek optreden, zoals je ook wel bij de kievit ziet: voor de vorstgrens uit.
Waarom maken de scholeksters zoveel lawaai? Ze besteden veel tijd aan de paarbinding en het verdedigen van het territorium. Dit doen ze met een opvallende ceremonie waarbij ze veel kabaal maken. Ook natuurlijke vijanden worden luidruchtig verjaagd. Leuk om eens te observeren als je de kans krijgt.
Scholekster zijn zorgzame weidevogels die hun jongen voeren. De pullen zijn geen nestvlieders zoals bij de kievit, grutto en tureluur. Die laatsten moeten meteen al, ‘koud’ uit het ei, hun eigen kostje bij elkaar scharrelen.
Gemiddeld worden scholeksters zelden ouder dan 20 jaar. En dat is al best een hoge leeftijd voor een vogel
Scholeksters zijn makkelijk te herkennen. Het zijn zwartwitte vogels met een lange, rode snavel en lange, roze poten. Hun roep is een schel (te)-piet- (te-)piet- (te-)piet, wat hun in de volksmond, samen met het zwart-witte jasje de bijnaam bonte piet heeft gegeven. Het schijnt dat scholeksters ieder jaar terugkeren naar hun eigen vaste broedplaats.
Het bewijs is geleverd want ook dit jaar zijn ze er weer: op het grindddak van de sporthal Phoenix aan de Hoofdweg in Mijdrecht. Ik geniet van ze!
De foto hierbij is van Marrie de Braber uit Wilnis. Met toestemming ! Dank, Marrie.
Elza Vis
