De egel

Mijn egel houdt niet van mij. Ze woont in mijn tuin. Al jaren.
Maar dat mag ik niet weten.
Alleen in de schemering gaat ze op pad. Ritsel ritsel hoor ik dan.
Stilletjes sluipt ze onder de planten door op zoek naar kevers, wormen en insecten. Soms, als ik me heel stil houd, loopt ze vlak langs mijn voeten. Of ze me ziet weet ik niet, haar ogen zijn niet haar sterkste punt. Maar in elk geval negeert ze me volkomen.
Ze toont geen enkele dankbaarheid voor de voorzieningen die ik voor haar getroffen heb: een hele dikke laag bladeren op een lekkere droge veenlaag. Een ideale plek om haar nest voor de winterslaap te maken. Want lui is ze wel: ze slaapt zomaar van november tot maart. Voor die tijd probeert ze zich uitgebreid vol te eten en ook daarbij help ik haar. En ze maakt haar winterslaapnest waar ik het heb bedacht.
Dat ze een zij is weet ik zeker: ze verschijnt elk jaar met jongen en dat doen alleen de vrouwtjes. Manegels bemoeien zich niet met grootbrengen en opvoeden.
Dan wordt het voorjaar, ze wordt wakker.
En dan is het al gauw tijd om te paren.
Waar het mannetje vandaan komt weet ik niet. Nooit heb ik twee volwassen egels in mijn tuin gezien. Eén ding weet ik zeker: het gaat als egeltjes…
En dan komt er een dag dat ze echt van slag is.
Ze verschijnt overdag, in de volle zon.
En met een jong egeltje bij zich.
Dat hoort natuurlijk niet, met haar kinderen hoort ze in de schemering op voedseltocht te gaan.
Maar die dag is ze zichtbaar, in het licht, wel heel voorzichtig. Pubergedrag? Gaat ze daarom toch maar met haar jong mee naar buiten? De jonge spruit houdt zich zelfs niet aan de paar regels die over zijn. Die vindt mij interessant en loopt enthousiast op me af. Ik moet bekennen dat ik dat wel een bijzonder moment vind. Ik praat zelfs tegen het kleine egeltje: “Kom maar, ik zal wat egelbrokjes voor je halen”.
Het kleine egeltje kijkt blij, denk ik.
Maar de moeder is woest. Het jong wordt letterlijk teruggefloten – Fluit Flúit

Heel even heeft het jong van me gehouden………..

Catherine