Column week 47, Alle vogels weg?
Stel, op een dag zijn alle vogels verdwenen. Denkbeeldig? Nee. Ik hoorde van zangvogels in het Libellebos dat in hun kringen op Twitter #allevogelsweg trending is.
“Ik wist niet dat jullie ook twitterden,” zei ik.
“Haha, wij hebben het twitteren zelfs uitgevonden!” kwetterde een huismus. “Waarom denk je dat het Twitter-logo een vogeltje is?” Op ernstige toon vervolgde hij “Veel mensen ontdekten tijdens het stille lockdown-voorjaar hoe mooi en gezellig vogelgezang klinkt. Maar intussen lieten ze hun katten buiten lopen! Al mijn jongen zijn gepakt door verveelde huiskatten die hun jachtinstinct botvierden op vogeltjes die het vliegen nog moesten leren…”
“Niet alleen katten hebben jachtinstinct!” snaterde een wilde eend. “Jagers mogen ons gewoon neerknallen, ook al zijn er steeds minder van ons.
“#Allevogelsweg!” jubelde een merel. “Boycot Nederland! Laat de mensen maar eens voelen hoe leeg en stil een land zonder vogels is!”
“#Allevogelsweg! Dikke pech!” kraste een halsbandparkiet.
“Jouw gezang zullen ze niet missen,” schamperde de merel. Een groepje pimpelmezen in het struikgewas gniffelde besmuikt.
Bij een plasje naast de N201 vertrouwde een kemphaan me toe dat zijn soortgenoten Nederland allang boycotten. “Op die steriele biljardlakens die ze hier grasland noemen, kun je geen jongen grootbrengen. Pesticiden, nauwelijks voedsel, levensgevaarlijke maaimachines. Wij proberen het nu maar in Oost-Europa.”
“Het kan nóg erger, hoor” wierp een wulp tegen. “In Frankrijk en Spanje schieten ze op ons! Maar die landbouw hier, ja, dat is wel een dingetje …”
“Een dingetje!? Die is dodelijk!” piepte een tureluur. “En nog steeds geen serieuze maatregelen tegen de stikstofdepositie! Leve #allevogelsweg!”
De kemphaan zuchtte. “Tijdens sombere buien denk ik wel eens dat het verdwijnen van alle vogels hooguit een paar sentimentele figuren met verrekijkers raakt…”
Bij een veertigtal grauwe ganzen iets verderop heerste een heel andere stemming.
“#Allevogelsweg? Mocht je willen, zeg!” gakten ze uitgelaten. “Dat gezeur van die weidevogels is om tureluurs van te worden! Ook wij stonden jaren op de rode lijst en zie ons nu eens! Met dat overheerlijke overbemeste raaigras is Nederland een luilekkerland geworden!”
“Meer mest! Meer stikstof!” joelden een paar jonge gansjes.
“En de boeren? Zijn die blij met jullie?” vroeg ik.
“Neuh, maar boze boeren zullen er altijd zijn. Maak je geen zorgen over een stil voorjaar zonder zangvogelherrie en weidevogelgejengel, hoor. Wij gaan niet weg! Wíj blijven!”
“En jullie denken al die gevarieerde voorjaarsklanken, al dat fraaie gezang zomaar te kunnen vervangen?”
Hun antwoord was een oorverdovend gegak.
Jaap Kranenborg,
IVN-natuurgids
Digitale krantversie Column 2020-47, 17 november 2020, pagina ?
Naar columns 2020
Vind je dit leuk? Steun ons en word lid!
