De vleermuiswerkgroep vertelt…

Het is koud en aardedonker in de kelderruimte. Je kunt er alleen maar gebukt staan en de vloer is nat. Maar soms moet je toch op je rug gaan liggen om goed in de spleten tussen de mergelblokken te kunnen kijken. Meestal zonder succes, trouwens. Als dan ook nog een druppel water pets! in je nek valt, dan vraag je je af waarom je die winterochtend vroeg uit je bed gekommen bent.

Even later weet je dat weer: omdat het licht van je lamp een Watervleermuis vangt, diep weggekropen. Of een Baardvleermuis. Of, als je heel veel geluk hebt, een Grootoorvleermuis die half uit een spleet hangt en zich goed laat bewonderen. Daarom. Om op twintig centimeter afstand te staan van een diertje dat je normaal alleen in het halfdonker op meters afstand ziet langsfladderen.

De vleermuiswerkgroep inventariseert zo één keer per jaar een serie kelders in Beekdaelen. Afgelopen januari was een topper: veertien vleermuizen, van de hierboven genoemde soorten plus nog een aantal Franjestaarten. Ja, vleermuizen hebben mooie namen. Watervleermuizen jagen inderdaad vlak boven het water. Baardvleermuizen hebben een wat grotere snor, en Franjestaarten hebben een rand van haartjes onderlangs de vlieghuid van de staart. Waarom een Grootoor zo heet, laat zich raden. Joekels van oren.

Verder gaan we een aantal keren per jaar met de batdetector op zoek naar vleermuizen, vaak in het beemdengebied tussen Hellebroek en Hoensbroek – veel verschillende soorten biotopen betekent verschillende soorten vleermuizen. Met als hoogtepunten een groep Laatvliegers die, vlak nadat ze uitgevlogen zijn, even sociaal samen jagen, of een Franjestaart die we, na lang kijken en luisteren, toch zeker konden determineren. Soms gaan we ook zonder batdetector op pad trouwens: we controleren een aantal kerkzolders op de aanwezigheid van vleermuizen. Maar na de verbouwing van de kerk in Vaesrade is de kolonie daar niet meer gevonden en de zolder van een kerk in Hoensbroek hebben we dit jaar moeten overslaan.

Tekst: Alf Keulen