Heimelijke koperwiek bivakkeert in heel Amsterdam
Op een warme winterse dag in februari lopen we door de duinen van Meijendel. Het is al tegen vijven en de late zon beschijnt de kale boomtoppen met een gouden gloed. Wij zijn de enige daar. Het bos ademt stilte. Tot er iets beweegt! Gescharrel. Een plukje dorre bladeren vliegt door de lucht. We lopen dichterbij en turen door de verrekijkers naar de grond. Niets. Het centrum van mijn blikveld lijkt bevroren. Opnieuw bewegend blad. Snel de kijker erop, maar te laat. Als we doorlopen stijgt er iets op naar de top van de boom. En nog iets. Zonder gefladder. Geruisloos. Na een paar seconden zijn er minstens vijftien bolletjes naar de zonnige takken verhuisd. En dan lukt het. Ik heb er een in beeld: bruinig, gespikkeld met vette oogstreep en roestrode vlek. Mijn eerste koperwiek.
Hoe zo social distancing?
Eigenlijk was het daar niet stil. IJl gepiep, dan links dan rechts, vulde de lucht. Zacht en hoog. Toen ik er eenmaal op lette, bleken ze voortdurend met elkaar in gesprek. Community singing, noem je dat. Koperwieken zijn groepsdieren. Social distancing kennen ze niet. Wat wij nu niet mogen, is bij hun vaste prik: samenscholen in groepen van 10 tot wel 100 vogels. Zelden zie je er een alleen. Althans in de winter. ’s Zomers broeden ze in Scandinavië, maar van oktober tot en met maart zijn ze in ons land te zien, als in het noorden voedselschaarste heerst. Onder bladeren op de grond vinden ze diertjes, in weilanden wormen. Ook zijn ze dol op bessen.
Onopvallende vogel
Wil jij deze leuke lijster zelf bewonderen? Dat vereist oplettendheid en geduld. Ze leven heimelijk en verholen: als je even niet kijkt, verplaatsen ze zich. Loop jij, dan stijgen ze stilletjes op naar de bomen. Blijf jij een tijdje staan, dan laten ze zich (zich weer veilig wanend) loodrecht vallen, en eten verder op de grond. Vluchten doen ze glijdend, zonder hoorbaar vleugelgeklap. Hun bruine teint valt ook al niet op tussen het blad. Wat hen verraadt is geluid en beweging: let op de fluisterende groepszang en het gerommel op de grond. Vaak zie je er eerst een of twee. Uiteindelijk blijken het er 30, 40, 50! Hoe langer je blijft staan, hoe meer je er ziet.
Koperwieken in heel Amsterdam
Sinds die eerste keer in de duinen heb ik er honderden gezien. Vooral in en rond de stad. Eigenlijk overal waar bomen staan en het een beetje open is. Afwisselend landschap dus. Op de kaart zie je dat ze elk parkje in Amsterdam bezoeken, ook hier om de hoek. Halverwege het schrijven van dit blog was het lunchtijd. Sinds het thuiswerken eten mijn man en ik onze boterham tijdens een wandeling. Verrekijkers mee uiteraard! Meteen bij de sportvelden klonken hoge piepjes. En ja hoor! 30 koperwieken schieten uit een boom. Even later in het minibos langs de Diem is het wederom raak. 50 vogels scharrelen tussen de elzen op de grond, gezellig met elkaar. Precies dat wat wij tot onze frustratie nu niet kunnen. Maar, ook enkel het kijken naar dat knusse samenzijn stemt mij blij.
Marisa Stoffers
Foto’s
Header: Koperwiek tussen de klimopbessen, Hendri Dekker
Alinea 1: Koperwiek, Michel Liefrink
Alinea 2: Een stuk of wat koperwieken in een boom in Meijendel, Sergei Herczog
Alinea 3: Koperwiek tussen bladeren, duidelijk goed gecamoufleerd, Peter
Alinea 4: Heatmap van waarneming.nl: koperwieken van 1 feb 2020 tot 1 feb 2021
