Op zondag 13 april werd, onder een stralende zon, de traditionele Weidewandeling Wilsum georganiseerd in de uiterwaarden van de IJssel. Het “hoofdgerecht” van de middag betrof de veelheid aan Kievitsbloemen die er sinds jaren jaarlijks voor een korte periode in volle glorie zijn te bewonderen. Ook tijdens deze wandeling stelden ze weer niet te teleur. De rest van het “menu” werd door een gemêleerde groep van zo’n 25 deelnemers ook smaakvol verorberd. Dat was mede te danken aan het enthousiasme en de vakkennis waarmee het werd uitgeserveerd door onze gidsen Ine en Jacko.
Nadat we direct op de dijk al zicht kregen op een kleine sprong reeën en Ine ons liet kennismaken met de zegge, gaf Jacko ons uitleg over de leefwijze van de bevers in het gebied. Hij wees ons op de sporen die hun aanwezigheid verraden. We passeerden daarbij een heuse beverwissel. Als piece de resistance had hij ook wat beverkeutels (het leken wel uit de kluiten gewassen houtpellets) bij zich.
Snel hierna kwamen de Kievitsbloemen in zicht. Ze waren er ook dit jaar weer in grote getale. Al waren het er volgens Ine minder dan het jaar ervoor. Bijzonder om te horen was hoe kieskeurig de Kievitsbloem, die er tot 8 jaar over kan doen om tot bloei te komen, is bij het kiezen van zijn bloeiperiode. Als onderdeel van de overlevingsstrategie kan deze ervoor kiezen om, bij ongunstige omstandigheden, een bloeiperiode over te slaan of een fase terug te gaan in zijn ontwikkelingsstadium. Het paars-witte “dambord”patroon dat zo kenmerkend is voor een groot deel van de Kievitsbloemen blijft een wonder der natuur. Ine vertelde dat de Kievitsbloem zich naar alle waarschijnlijkheid al veel verder aan het verspreiden is in de uiterwaarden bij Wilsum, maar dat we dit over een aantal jaren pas zeker zullen weten. Er is nog veel onduidelijk over de effecten van klimaatverandering (temperatuur en moment en frequentie van overstroming van de uiterwaarden).
Met het schitterend bloeiende Kievitsbloemenveld in de rug, het en passant spotten van een rietzanger, visarend, snor en cetti’s zanger kwamen we aan bij de IJssel. Daar liet Jacko ons een plek zien waar de otter regelmatig te vinden is. En ook hier ging het weer over poep. Spraints om precies te zijn: Dit zijn “poepplakkaten” van zo’n 4-8 cm doorsnede en zo’n cm hoog. Otters poepen op strategische plekken en hun spraints zijn manieren om te communiceren. Onder andere om het territorium mee af te bakenen. Hoewel Jacko in, in tegenstelling tot bij de bever, alleen een foto bij zich had, was het op basis van de beschrijving van het dieet van de otter niet moeilijk om voor te stellen dat waar zo’n spraint naar ruikt. Dus….ga je ooit weer eens wandelen in een ottergebied houd dan vooral je neus open….
Tekst: Dirk, natuurgids in opleiding.
Doneer aan IVN
Draag nu bij aan een generatie die de natuur kent en waardeert, gezonder opgroeit en betrokken is bij een duurzame toekomst. Met jouw donatie kunnen wij meer mensen de natuur laten ontdekken.
