Zilverreiger: hofdame van de polder
9 maart 2018
Roerloos loer ik met mijn verrekijker naar de rand van de sloot. Daar staat – net als ik onbewogen – een grote zilverreiger, zijn blik strak op het water gericht. Hij heeft eindeloos geduld, dus ik ook. Zijn zwierige zijden sierpluimen op rug en borst wijzen op het naderende broedseizoen, net als de gedeeltelijk zwarte snavel. Na een spannend lange stilte maakt hij een sprongetje en landt in de sloot, alsof hij gaat zwemmen. Een fractie van een seconde duikt hij met zijn kop onderwater, om weer boven te komen met een vette vis, wel dertig centimeter lang. Geworstel volgt, totdat de vis met kop eerst naar binnen glijdt, door die eindeloos lange keel. Daarna drinkt de zilverreiger een paar slokjes slootwater, schudt zijn voorjaarsveren en gaat weer roerloos op de oever staan.
Zilver is hij niet, dit sneeuwwitte broertje van de blauwe reiger, elegant wel. Poten, nek, snavel: alles is lang en slank, zijn bewegingen zijn deftig als van een hofdame. In tegenstelling tot de kleine zilverreiger zie je deze vogel uit Oost- en Zuid-Europa steeds meer in ons land. In de Oostvaardersplassen ligt een grote (broed)kolonie, vandaaruit verspreiden zij zich over polders en moerassen in het hele land. Vaak zijn dit enkele dieren, zo ook in het Diemerbos. In het voorste deel woont er een en achter de A9 nog een. Bij een rondgang zie je ze altijd wel. Maar, vorige week zag ik er twee! Ze vlogen zij aan zij, onderwijl zachte geluidjes makend. Waren ze verliefd?
Ik fiets verder om het stel opnieuw te zoeken. Moeilijk is dat niet, zo’n witte vlek valt altijd enorm op tegen het groen van de polder. Nu ook. Ik val bijna van mijn fiets als ik de hoek om rijd. Het hele weiland ligt vol met witte veren! Wat een ravage. Ik gooi mijn fiets opzij, klim over een paar hekken en ren naar de plaats delict. Er ligt een enorm borstbeen met vliegkam, een ruggengraat met bekken, een paar poot- of vleugelbenen… Bezorgd begin ik de grote veren te verzamelen. De punten afgebroken, duidelijk door een vos gepakt. Ik kam het hele weiland uit. In mijn hand wel zestig veren. Maar geen pluimen. Geen sierveren. Langzaam kom ik tot rust. ‘Een zwaan,’ zeg ik hardop tegen mezelf. ‘Het is een zwaan.’ Daarvan overwinteren er vele in deze polder.
Ik neem de veren en het borstbeen mee en rijd verder, richting het Amsterdam-Rijnkanaal. En ja hoor. Links van het fietspad bij de brug over de sloot een witte vlek. Rechts helemaal achter in de grote plas, nog een witte vlek. Beide jagend, de blik strak op de het water gericht. Het is avond, de vissen worden wakker. De wind is gaan liggen. Het licht kleurt goud. Met mijn kijker geniet ik van de grote ranke vogels: hun langzame tred, de weerspiegeling in het water. Ik kijk naar het moeras en de rijen hoge bomen langs het kanaal, best een geschikte plaats om een zilverreigernest te bouwen. Ik hoop het vurig. Het zou een primeur zijn voor dit gebied.
Marisa Stoffers
Foto’s
Header: Jagende grote zilverreiger, Jaap van der Marel
Alinea 1: Grote zilverreiger, Katja Schulz
Alinea 2: Vliegende grote zilverreiger, Mike Baird
Alinea 3: Een weiland vol zwanenveren, Marisa Stoffers
Alinea 4: Grote zilverreiger in het Diemerbos, Marisa Stoffers
