Hummende warme knuffel
14 juli 2014
Wonderlijk hoe snel alles verandert in een stadspark. Je was er pas nog en toch zie je veel nieuwe dingen. Neem nou het Amstelpark. Na mijn vakantie loop ik hier weer eens rond. Even kijken in de Rododendronvallei: er is geen bloem meer te bekennen. In de vijver pronken waterlelies met hun prachtige roze en witte bloemen. Een pruimenboom zit vol vruchten. De nieuw geplante bomen (na de storm van de winter) zijn een stuk gegroeid. Dan loop ik richting het dierenverblijf. Ik zie de wallaby’s. Er is daar iets vreemds, anders, maar ik weet niet zo snel wat. Als ik dichterbij kom, begrijp ik het. Ze kijken me aan van onder hun kuif. Nu herken ik ze. Het zijn de alpaca’s. De dieren hebben een metamorfose ondergaan: hun dikke, bruine vacht is afgeschoren. Ze zijn ineens veel kleiner. Hun gezicht is niet getrimd, dat levert die grappige kuif op.
De alpaca leeft op de hoogvlakten van Bolivia, Chili en Peru. Hij is lid van de familie kameelachtigen uit Zuid-Amerika. Alpaca’s zijn kleiner dan lama’s, maar ze komen wel uit dezelfde familie. Ze worden vooral gehouden voor de wol. Die wol is van bijzondere kwaliteit en komt voor in 22 kleuren. Bij warm weer is hun wollen jas te warm. Daarom moeten alpaca’s jaarlijks geschoren worden. De dieren worden liggend door een paar mensen vastgehouden, vervolgens wordt de vacht er in één keer vanaf gehaald. Ik ben nieuwsgierig hoe dit in het Amstelpark is gegaan en bel met Anne de Bruijn van de gemeente Amsterdam. Ze vertelt dat een alpaca-eigenaar onlangs de drie alpaca’s bevrijd heeft van hun vachten. Hij nam de pelsen mee om dekbedden van te maken. Lekker warm natuurlijk!
Zie hier vader Da Vinci, moeder Mona en hun zoon Macho. Ze delen hun verblijf met de wallaby’s. Als je ze ziet met hun wollige jas wil je ze graag even knuffelen. De alpaca is hier echter niet van gediend! Hij houdt niet van lichamelijk contact. Zelfs een moeder niet met haar jong. In tegenstelling tot andere dieren likt ze haar kleintje niet. Toch zijn het kuddedieren, in hun eentje voelen ze zich niet veilig. Een alpaca draagt ongeveer 11,5 maand, maar een zwangerschap kan veel korter duren. In mei 2012 werden de verzorgers verrast toen Mona ging bevallen. Ze wisten wel dat ze drachtig was, de dierenarts echter maakte uit de echo op dat het nog een paar maanden zou duren. Drie weken later was het al zover.
Alpaca’s hebben een heel scala aan geluiden. Hinniken is een alarmroep: Anne merkt dat er gehinnikt wordt zodra er een hond langs het verblijf loopt. Ze voelen zich dan onveilig. Een ander geluid is het spugen. Dit doen ze als ze zich bedreigd voelen of om de strijd om een vrouwtje uit te vechten. De mannen hebben een aantal paringsroepen. Ze blazen dan hun wangen op en maken een gorgelend geluid. Het bekendste geluid is toch het hummen. Ze hummen als ze ‘in hun hum’ zijn en als ze ‘uit hun hum’ zijn. Bij het scheren werd er gehumd omdat ze het niet fijn vonden. Da Vinci, Mona en Macho maken nu een relaxte indruk. Hoewel ze het niet hebben laten merken met een ontspannen hum, weet ik zeker dat ze hier in hun hum zijn!
Beluister de geluiden van de alpaca.
Foto’s:
Alinea 1: Wilbert van der Hulst
Alinea 2: Damast, CC BY-SA 3.0
Alinea 3: Anne de Bruijn
Alinea 4: Wilbert van der Hulst
