De troostende natuur (over rouwverwerking)
9 maart 2016
Drie weken geleden liep ik met mijn vader door Gooilust, een zeventiende-eeuwse buitenplaats in ’s-Graveland met een prachtige bostuin. Het was een van mijn vaders laatste wensen. Een aantal weken ervoor had hij ons verteld dat hij spoedig zou sterven. Zijn ziekte wilde hij niet verder meemaken. Met de familie door dit bos uit onze jeugd wandelen was iets wat hij nog graag één keer wilde ervaren. We genoten van eeuwenoude beuken en eiken, van een immens grote reuzenlevensboom, een soort cipres, waaronder we een geborgen ruimte ontdekten met luchtwortels. We genoten van de buizerds die elkaar achterna zaten, elkaar het hof makend, en van de Gnoeweide achter het landhuis waar Frans Ernst Blaauw vroeger zijn exotische dieren liet grazen. We genoten intens, het schitterende bos gaf ons wezenlijk troost.
De natuur heeft de bijzondere gave ons te verbinden met het diepst van ons zijn, met onze wortels, met onze oorsprong. Je ervaart de basale kracht in al zijn glorie, het monumentale. En zonder woorden kun je die beleving met elkaar delen. Toen ik daar met mijn vader liep, arm in arm, voelde ik de pure energie stromen, door mijn arm, door zijn arm, heen en terug. De energie maakte een cirkel door ons beiden en smeedde een onverwoestbare band. We luisterden naar de miauwende roep van de buizerds, legden onze handen op bomen om het oeroude schors te voelen, en tuurde naar de mist in de verte. Het was prachtig weer, de douwdruppels verdampten in de ochtendzon, net als de tranen, die af en toe in onze ogen parelden.
Vorige week reden we in een stoet van Nigtevecht naar Bilthoven. Langs het weidelandschap van de Vecht, de plassen van Kortenhoef en Loosdrecht, de Hoorneboegse Heide en de veenakkers van Tienhoven. Mijn vader koos voor zijn allerlaatste viering een serene ruimte uit in de bossen aan de andere kant van het Gooi. Achter zijn kist en de vele bloemen prijkte een enorm raam tot aan de grond, waardoor een poort van oude bomen zichtbaar was. Platanen. Wederom verbond de natuur ons met elkaar en met onszelf. Het regende pijpenstelen. Dat zag er heerlijk uit. Alsof de elementen met ons stervelingen meehuilde. Het weer liep de hele week synchroon met mijn emoties: stralende zon, hagel en sneeuw wisselden elkaar gestaag af sinds het uur dat hij ons verliet.
Ik wandel over de Nieuwe Ooster langs de vele bijzondere bomen. Een rondleiding door dit gedenkpark in Amsterdam is precies waar ik behoefte aan heb op deze lege dag. Voor het hek staat een gouden treurwilg in de zon. Zijn twijgen verbeelden een tranenstroom naar de sloot aan zijn voeten. Net na de entree staat een treurberk met de naam Tristis. Verderop bewonderen we treurende beuken, eiken en essen die hun takken weemoedig naar beneden laten hangen. Het ziet er precies zo uit als ik me voel. Deze prachtige bomentuin vol symboliek geeft ruimte voor tranen maar ook voor troost. Het licht schijnt laag tussen de takken door. Zittend op een grafsteen zingt een roodborst zijn melancholisch lied. Hij lokt een vrouwtje. De natuur herleeft.
Opgedragen aan Dick Stoffers (14 december 1939 – 24 februari 2016)
Marisa Stoffers
