Blog 20: Hokjesdenken

Ik bezocht een Dialoogdag voor groene vrijwilligers. De Provincie Noord-Holland had de dag in samenwerking met IVN georganiseerd in ons mooie provinciehuis. Er waren thematafels om met elkaar in gesprek te gaan over onderwerpen als: hoe bestrijd ik invasieve exoten, wat kan ik met de basiskwaliteit natuur?

Simpelweg in gesprek gaan, ga er maar aan staan! Tijdens de eerste gespreksronde botste het al tussen twee vrijwilligers. Beiden met hart en ziel bezig voor de natuur. Beiden stonden lijnrecht tegenover elkaar en het gesprek dat we met zo’n tien deelnemers samen zouden hebben, dreigde meteen al te ontsporen.
Het kwam goed en het werd een fijne en interessante ochtend. Goed om elkaar te spreken en ook de connectie te maken met betrokken medewerkers van de overheid. De overheid die niet altijd in een goed groen blaadje staat.
Toch bleef ik in gedachten wat herkauwen over de bijna-clash in de eerste ronde. Hoe komt het toch dat we soms in ons eigen hokje gaan zitten en er niet meer uit willen komen? We lijken allemaal op zoek naar de waarheid, maar wat we vinden is slechts ónze waarheid. Dat je soms vastzit in je eigen spoor, blijkt dan ineens tijdens een poging tot gesprek.
En zo moeten we laveren tussen “de waarheid” die we vanuit menselijk perspectief nooit zullen weten, en onze eigen invulling daarvan. Ondertussen kunnen we het niet alleen, zeker niet in de immens grote opgave als het gaat om de natuur. Verbinding maken en samenwerken is dan het broodnodige sleutelwoord.

In de natuur werkt alles met elkaar samen. Is daar ruimte voor solisten? Wij mensen maken deel uit van de natuur; in hoeverre kan je dan een solist zijn? Zou je niet meer moeten luisteren naar je omgeving om te ontdekken dat je alleen niet verder komt? Is het de schuld van dat gekke hoofd van ons, dat besef van het ego, dat ons van het padje heeft gebracht?

Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet. Jij wel?
Ik ben benieuwd, mailen kan altijd. Misschien kom ik er dan wel op terug!

Joke Pruis