Bij de Gorsselse Heide

Egel en Das

– Verhalen van een avondwandeling

Sinds wij aan de Gerrit Slagmanstraat wonen wandel ik hier avondlijk met een Newfoundlander, een best grote en stevige hond. ‘s Avonds heb ik altijd een speciale zaklamp mee; die hangt aan een koord om mijn hals. Ook daarstraks gebeurde het dat onze Newf, aan de riem, ineens stokstijf stil stond. Dan weet ik dat er iets, een ander dier, niet ver is, dus richt ik mijn lamp naar de spanning van woef. In eerste instantie zag ik niets maar toen ik mijn geweldig goede lamp verder liet stralen,  zag ik, heel laag, een paar duidelijk ‘glinsterende’ ogen. Geweldig, woef en ik ook zagen een das in het lamplicht. Enkele seconden en roetschj, weg was mevrouw of mijnheer Das.

Vaker staat woef ineens stil en dan mag ik regelmatig in het licht van mijn licht vaststellen dat een vos niet ver is of een ree of enkele reeën. Zie ik, als woef ineens stilstaat en ik mijn zaklamp gebruik helemaal niets, dan weet ik bijna zeker dat een opgerolde egel nabij is die ik dan, doorlopend, toch zie.

Ooit, toen ook een teckel tot onze ‘menagerie’ behoorde, wilde die teckel steeds om ca. 19.00 uur naar buiten … om egeltjes te pesten, zoals ik het toen noemde. Iedere avond weer bracht hij die heel voorzichtig tussen zijn tanden of lippen binnen. Egels… Ik wandelde daarstraks met woef en zag in mijn zaklamplicht dat er één zich weer had opgerold. Gelukkig, toch nog een egel. En woef? “Nee, geen belangstelling meer, want ze prikken zo” is mijn interpretatie na de verschillende ‘prikervaringen’ van nieuwsgierige Xenna.

Magda