Mijn tuin in de lente

Tuinen in de winter zien er vaak wat triest uit. Maar begin januari start voor mijn gevoel weer het tuinseizoen, met de bloei van de eerste gele bloemetjes……..de winterakonieten. De ene dag lijkt de tuin nog dor en zonder leven, de volgende dag is er vanuit het niets een geel bloemetje, daarna komen er dagelijks nieuwe bij, ze ploppen als het ware, met blad en bloem tegelijk, de grond uit.

Winterakonieten behoren tot de zgn. stinzenplanten, net als onder andere de sneeuwklokjes en de krokussen. Het zijn bol- knol- en wortelgewassen die vanaf de 16^e eeuw vaak werden aangeplant bij stinzen, states, landgoederen en boerderijen. De bewoners konden het zich veroorloven om deze gewassen, die meestal van ver kwamen, in hun tuin te zetten. Zo komen winterakonieten oorspronkelijk uit Italië.

Nadat de meeste winterakonieten boven de grond zijn, voegen de bloeiende sneeuwklokjes zich daarbij en is er in de tuin een uitbundig en vrolijk geel en wit te zien. Ook bijen en hommels weten die eerste bloemen goed te vinden. Het voorjaar komt er nu toch echt aan.

Inmiddels zingen een aantal vogels alweer hun hoogste lied.

In het schuurtje, achter een paar planken, is een dagpauwoog nog in diepe winterslaap. Als de temperatuur op gaat lopen, laat ik overdag de deur open staan, zodat hij zijn weg naar buiten kan vinden en voor nieuw nageslacht kan zorgen.

Natuur is ook dichtbij huis of in je woonwijk te vinden. Er is zoveel moois om van te genieten.

Tekst en foto’s: Marjan Koeze.