De minivijver
Ja hoor, hoe blij kun je zijn, het was me gewoon gelúkt. Er zat een kikker in de minivijver!
Het vijvertje dat ik zo nodig per se, direct, onmiddellijk, meteen wilde hebben, nadat zich een paar maanden eerder plotseling een kikker gemeld had in de tuin. Het vijvertje, dat ik zodoende zelf op een regenachtige dag – want natuurlijk kon ik niet wachten op mooi weer – gecreëerd had, door een cementbak in te graven. Het vijvertje waarvan ik vond, dat er dan ook een kikkerhuis bij in de buurt hoorde te staan. Het vijvertje, waar zodoende al een paar dagen later een kikkerhuis bij in de buurt stond, waardoor ik zelf toch ook wel even dacht: Mar, nu ben je echt een beetje doorgeslagen. Maar inzet wordt beloond, werd hier toch wel weer goed duidelijk.
Na een uurtje in de sportschool, kwam ik die ochtend voldaan de woonkamer in gelopen. Met mijn jas nog aan, had ik vriendin Bo aan de telefoon. Al babbelend, met inmiddels één arm uit de mouw van mijn jas, liep ik vanzelfsprekend naar het raam om zoals gewoonlijk de tuin in te kijken.
Het eerste wat mijn aandacht trok, was gespartel in de vijver en luisterend naar Bo, dacht ik: ‘O nee, dat is toch geen vogeltje dat in het water is gevallen en er nu niet meer uit kan komen? Moet ik te hulp schieten?’ Om in diezelfde seconde een aantal vreemde pootjes te zien. Pootjes die bepaald niet bij een vogel hoorden, maar… bij een kíkker!
Oooooh Bo, stop. Even onderbreken. Ik heb een kíkker! Er zit een kíkker in m’n vijver, whaaaah, het is gewoon gelúkt, gaaf!” Deze volwassen vrouw rende als een debiel door de kamer, met ogen die op zoek waren naar een camera die nergens bleek te liggen. Met m’n jas nog steeds aan één arm bungelend, stormde ik met de telefoon aan m’n oor de trap op naar m’n werkkamer. Ook daar lag géén camera. “M’n camera, waar is m’n camera, ik kan m’n camera niet vinden” galmde ik door de telefoon met aan de andere kant van de lijn een lachende vriendin: “Ha ha, wat leuk dat ik de primeur heb en de vliegende reporter live bezig hoor.” Ondertussen denderde ik de trap weer af, om me beneden opeens te herinneren dat m’n camera in m’n tas zat.
Met de camera uiteindelijk in de ene hand, de telefoon met vriendin Bo in de andere en m’n jas inmiddels uit, hing ik boven het vijvertje. Zou de kikker er nog zijn? Ja hoor, daar zwom hij.
Al gauw kwam hij weer boven water, waar hij ontspannen leunend tegen een grote kei, rechtop bleef zitten. Geweldig!
Bo leefde vanaf de andere kant van de lijn helemaal mee. Een zinnig gesprek was verder niet meer mogelijk. Sterker nog: ik genoot er zó van, dat mijn eierstokken er spontaan van gingen rammelen. En ja, daar heb ik wat mee gedaan…
Tekst en foto’s Marjori Hong – Gefladder.nl
Boek
Bovenstaande anekdote én het vervolgverhaal ‘Kunstmatige inseminatie’ staan in het boek Natuur met een knipoog. Dit is het eerste deel uit de Gefladder reeks.
Natuur met een knipoog
ISBN 9789083194608
Verkrijgbaar in Nederland en België
