Het voorjaar begint!
En toen was het zondag 3 maart, de dag van de tweede vogelexcursie dit jaar. Dit keer in Park Frankendael aan de Middenweg in Amsterdam-Oost.
De wandeling had de naam ‘Het voorjaar begint!’ gekregen en dat was goed te merken aan de sfeer: een beginnend zonnetje zorgde voor een aangename temperatuur en vrolijke vogelgeluiden, met er tussendoor het gezellige gekakel en geschater van de groep, zorgden voor de rest.
De starttijd was 10.00 uur en met iedereen op de verzamelplaats aanwezig, gingen de hoofden al meteen omhoog, wat voor een passende eerste foto zorgde. Naar welke vogel gekeken werd, weet ik niet, maar het was overduidelijk dat we begonnen waren. Met in mijn ene hand een handcameraatje en in de andere m’n smartphone, volgden we de route die Ramona voor ons bedacht had.
Een holenduif, die gehoord had van de excursie, stak speciaal voor ons zijn kop even uit z’n holletje. Het zijn aardige gasten, die holenbroeders.
Het was mijn eerste bezoek aan Park Frankendael en hoewel ik er voor IVN vooral was om het gefladder van de groep vast te leggen, kreeg ook het gefladder van de vogels de nodige aandacht. We kwamen van alles tegen onderweg, van reiger, waterhoen, merel en heggenmus tot de gevederde gasten waar we wat langer bij stil bleven staan, zoals goudhaantje, vuurgoudhaantje, sijs, zanglijster, grote alexanderparkiet en de krakeend. De ooievaars hadden elkaar ook al helemaal gevonden en vermaakten zich opperbest op hun nest.
Het volkstuinencomplex op Park Frankendael
Op het volkstuinencomplex had de groep het goudhaantje in het oog gekregen ‘hoog, hoog, hoog’ in een boom. Mijn kleine camera wist de kleine vogel niet te vangen, maar door het oog van de verrekijkers liet het kleintje zich door de anderen uitgebreid bewonderen.
Snel hierna bleek hoog, hoog, hoog in een andere boom nóg een kleine leukerd te zitten, een sijsje. “Kijk daar, met dat zwarte koppie! Zie je hem?!” werd van de een naar de ander geroepen. “Waar dan, waar dan, huh nee, ik zie ‘m niet hoor!” klonk dan weer uit een andere mond.
Gelukkig wist mijn kleine camera dít vogeltje wél te vangen en van grote afstand dichtbij te halen.
Uit de beelden was duidelijk op te maken dat het vogeltje last van ‘lentekriebels’ had. Hij krabbelde met z’n pootje rechts en hij krabbelde met z’n pootje links. Uitgebreid nam hij de tijd voor zijn uiterlijke verzorging, wat natuurlijk logisch is, als je als sijsje een mooi meisje wilt scoren. Wij hadden er in ieder geval al het vertrouwen in dat dat de jongeman wel zou lukken.
Waar de sijs nog van plan was zijn meisie met charme te veroveren, dachten de meerkoeten daar duidelijk anders over. Grensoverschrijdend gedrag, zou je dat vast ook kunnen noemen…
Een zanglijster kwam even kijken wat er allemaal aan de hand was, reigers vlogen over, zwanen boden zitplaats aan – erg leuke bankjes zijn dat – maar in plaats van te gaan zitten, liepen we enthousiast verder.
Zelfs een ruïne kwam voorbij en dan waan je je toch zomaar opeens in een of ander kostuumdrama.
Zie je ook al helemaal voor je hoe een beeldschone jongedame daar aan de waterkant zit te wachten op haar prins? Kikkers waren er echter nog niet te zien, dus een kus hoefden we niet te verwachten. Verder lopen dus.
En toen was daar een jongetje dat in de bosjes scharrelde. Met een berkenhouten vogelhuis – die dingen zijn best zwaar – begon hij te klimmen, vastberaden om dat vogelhuisje daar op te hangen. Ik zag hem een takje pakken, maar met het gewicht van de vogelwoning zou dat hem echt niet gaan lukken. “Kun je het niet vastklemmen tussen die twee dikke takken?” stelde ik dan ook voor, waarbij ik hem achterna klom en we het klusje samen klaarden. Jongetje blij.
(En terwijl wij daar in die bosjes met dat huisje stonden te hannesen, had Paul Koene zijn camera op RECORD staan).
Aan het einde van de heemtuin wist Jan nog op indrukwekkende wijze het geluid van de grote alexanderparkiet na te doen. De échte parkiet stak nieuwsgierig op grote hoogte zijn kop met grote rode snavel boven een boomstronk uit.
Met zijn mooie rode schoudervlek liep hij een tak op en… bleek onder luid klokgelui zowaar óók last van lente ‘kriebels’ te hebben.
Het is overduidelijk: het voorjaar begint!
Marjori Hong
‘Even voorstellen’
