De charme van de winter…
Het is eind januari. Het is de hele maand druilerig en kil weer geweest. Maar vandaag voelt het anders. Vandaag voel ik de winterse kou door de ramen heen komen. Hoewel het niet meteen aantrekkelijk lijkt om naar buiten te gaan, gaat mijn hart er sneller van kloppen. Ik kijk naar buiten en ja hoor, de wereld is bedekt met een subtiel maar duidelijk aanwezig wit laagje. Alsof koning winter ’s nachts overal wat suiker heeft gestrooid. Rijp!
Het begint meteen te kriebelen. Ik moét naar buiten om dit wonderschone fenomeen vast te leggen. En snel ook, want voor je het weet heeft de zon de kwetsbare en fragiele ijskunstwerkjes doen smelten. Zo werk het met natuurfotografie en overigens ook als je gewoon wilt genieten van mooie en bijzondere taferelen. De natuur heeft daar geen agenda of regels voor en de natuur wacht op niemand! In de benen dus. Ik trek snel mijn thermobroek en shirt uit de kast om onder mijn warme bovenkleding aan te doen. Cameraspullen bij elkaar pakken en nog even checken of alle accu’s wel vol zijn. Die houden namelijk niet van kou. Als alles bij elkaar is kan ik op pad.
Eigenlijk is het op zo een moment overal mooi en sprookjesachtig. Zelfs in je eigen achtertuin of op je balkon kun je al volop genieten. Ook de vele stadsparken zijn een heerlijke plek om je midden in de stad te verwonderen over de natuur. Ik besluit om deze keer naar het Amstelpark te gaan. Ondanks dat het al wat lichter en zonniger begint te worden is het rijp aan de grond, waar het kouder is, nog volop aanwezig. Ik loop een beetje rond om een mooi plekje op te zoeken. Als ik eenmaal iets heb gevonden om te fotograferen dan zak ik naar beneden. Om dit soort details te fotograferen moet je echt dicht bij je onderwerp zijn. Op “ooghoogte”. En dat betekend… op de grond zitten. Ik ben zo gefascineerd door de prachtige rijp die als een soort suikerlaagje alles bedekt, dat ik alles om mij heen even vergeet. Ook dat het koud is.
Ik schuif op loop telkens een klein stukje van de ene plant tot de andere struik. Telkens enthousiast over de wonderlijke taferelen die ik voor mijn lens krijg. Ineens gaat er een roodborstje naast me zitten en hij kijkt me nieuwsgierig aan. Het lijkt wel of hij denkt; “Wat doe jij in hemelsnaam op de grond”. Genietend van deze kleine vriend voel ik ineens dat ik het koud krijg. Mijn handen zijn knalrood en beginnen te tintelen. Fotograferen met handschoenen is niet handig, dus dan maar even afzien. En ik merk dat mijn broek nat is geworden van de rijp die smelt onder mijn benen. Volgende keer toch een vuilniszak mee om op te zitten… Terwijl het laatste zonlicht over de dode, met rijp bedekte, klis strijkt geniet ik nog even van deze prachtige wereld. Het lijkt of alles in de winter een stuk stiller en vrediger is. De natuur is in rust, maar oh wat is ze toch schitterend in al haar facetten. Eindelijk laat ik de met pareltjes rijp bedekte wereld achter me om thuis op te warmen en mijn foto’s te bekijken. Het roodborstje volgt me tot aan de uitgang. Ik haal een handje vogelvoer uit mijn zak en blij verrast komt hij wat zaadjes meepikken. Dag kleine vriend, tot snel.
Ramona Falkenreck
Foto’s
Ramona Falkenreck
