“Je krijgt er ook zelf bijzondere momenten voor terug”

Wanneer je Lisette (69) spreekt over haar band met de natuur, beginnen haar ogen te stralen. Liefdevol beschrijft ze haar herinneringen aan de natuur: de wandelingen met haar ouders in het bos, het serene geluid van de fluitende vogeltjes en kikkervisjes vangen in de sloot. De natuur is voor haar altijd al een bron van rust, verwondering en betekenis geweest.

“Dat gevoel,” vertelt Lisette, “dat gun ik iedereen.” Om die reden besloot ze IVN Natuureducatie op te nemen in haar nalatenschap. “Ik wil ervoor zorgen dat de mensen na mij kunnen genieten van de natuur, en dat ze die kunnen ervaren zoals ik dat ooit heb ervaren.”

Vrouw leunt glimlachend tegen met klimop begroeide muur in bos.

Een leven verweven met de natuur

Lisettes liefde voor de natuur is er altijd al geweest. “We hadden de tijd mee. Ik ben opgegroeid in een tijd waarin natuur er gewoon was,” vertelt ze. “Lekker met papa en mama naar het bos en blaadjes verzamelen voor een herfstdoos. Na schooltijd vingen we kikkervisjes in de sloot. Het hoorde gewoon bij het leven.”

Later werd die liefde voor de natuur alleen maar sterker. “Toen ik zo’n 25 jaar geleden voor het eerst ging trainen voor de Nijmeegse Vierdaagse liep ik veel door het bos. Ik hoorde vogeltjes fluiten, de wind door de bladeren razen… Ergens in een dorpje verderop klonk een klokje. Ik weet nog dat ik dacht: dit is geluk.”

"Ik geloof dat alle kleine beetjes helpen"

Door de jaren heen is die vanzelfsprekende liefde voor de natuur veranderd in iets diepers: een bewuste keuze om goed te doen voor de wereld om haar heen. “Het liefst zou ik de hele wereld redden, maar dat gaat me helaas niet lukken,” zegt ze met een glimlach. “Gelukkig zijn er veel kleine dingen waarmee ik wél verschil probeer te maken. Ik eet minder vlees, reis met het openbaar vervoer en loop mee met de klimaatmars. Ik geloof dat alle kleine beetjes helpen. En als we dat allemaal doen, ieder op zijn eigen manier, dan komen we samen een heel eind.”

Toch beseft Lisette dat de natuur voor veel mensen minder vanzelfsprekend is geworden dan vroeger. En dat het niet voor iedereen lukt om iets bij te dragen. “Dat wil ik helpen veranderen,” zegt ze vastberaden. “Ik geloof dat de sleutel bij onze kinderen ligt. Zij zouden de natuur weer als iets normaals moeten ervaren: iets waar je zorg voor draagt, gewoon omdat het bij je hoort.”

Persoon loopt over houten brug in park, omgeven door kale bomen en water.

Nadenken over later

Vanuit die gedachte – zorg dragen voor wat waardevol is – begon Lisette ook na te denken over wat zij zélf wil nalaten. Het zaadje werd geplant toen ze executeur was bij de erfenis van haar oom. Later, na het overlijden van haar moeder, voelde ze pas echt hoe belangrijk het is dat wensen duidelijk zijn vastgelegd. “Ik had een goede band met haar, en ik wist wat ze wilde. Maar ik merkte hoe fijn het is als alles gewoon helder op papier staat.”

Sindsdien schrijft Lisette, wanneer het in haar opkomt, haar wensen op in kleine notities. Rustig, stap voor stap. “Ik zie mijn nalatenschap vooral als iets praktisch. Ik wil voorkomen dat iemand straks moet gaan zoeken naar wat ik wil, dus regel ik het gewoon goed.”

"Ik associeer nalaten met iets goeds achterlaten aan de wereld"

Wat haar verraste, is dat ze het proces niet zwaar of somber vindt – juist het tegenovergestelde. “Veel mensen associëren nalaten met de dood. Dat doe ik niet. Voor mij gaat het over iets goeds nalaten aan de wereld.” Bovendien leveren de gesprekken die het onderwerp oproept vaak bijzondere ontmoetingen op. Dat maakt dat Lisette inmiddels heel open deelt waar ze voor kiest. “Iedereen mag het weten,” zegt ze met trots. “Misschien inspireer ik er anderen mee om ook iets moois achter te laten.”

“Mijn wens is dat kinderen opgroeien met respect en liefde voor de natuur. Dat ze vanzelf begrijpen hoe alles met elkaar verbonden is en daar zorg voor willen dragen. Dat zou ik het mooiste vinden om na te laten.”

Een vrouw in een paarse jas bekijkt bladeren in een bosrijke omgeving.

“Mijn wens is dat kinderen opgroeien met respect en liefde voor de natuur. Dat ze vanzelf begrijpen hoe alles met elkaar verbonden is en daar zorg voor willen dragen. Dat zou ik het mooiste vinden om na te laten.”

De keuze voor IVN

Vanuit haar overtuiging om iets goeds na te laten, heeft Lisette ervoor gekozen om verschillende goede doelen op te nemen in haar testament. “Ieder jaar ga ik naar de bank om mijn financiën te regelen. De laatste keer vroeg mijn adviseur of ze konden helpen met het vastleggen van mijn nalatenschap. We zijn toen uitgebreid in gesprek gegaan over wat ik wilde, waarna ik een lijst kreeg met goede doelen waar ik uit kon ‘kiezen’. Van tevoren dacht ik: ‘Hoe moet ik hier nou een goede keuze uit maken?’, maar tot mijn verbazing wist ik het eigenlijk al heel snel: ik wil een deel nalaten aan IVN Natuureducatie. Dit sluit perfect aan bij wat ik wil.”

Wat Lisette vooral aanspreekt aan IVN is de praktische, laagdrempelige aanpak van IVN om kinderen de natuur écht te laten beleven. “Ik vind het belangrijk dat kinderen weten dat de natuur mooi, leuk en spannend is. Dat er altijd wat te zien is, je je nooit hoeft te vervelen én er veel van leert.” Uiteindelijk is Lisette haar wens dat alle kinderen de waarde van de natuur inzien, dat zij opgroeien als ware ‘natuurbeschermers’. “Kinderen iets leren over de natuur, over hoe alles verbonden is met elkaar, daar hoop ik aan bij te dragen.”

Een lachende oudere vrouw in een herfstbos, gekleed in een paarse jas.

Je hart volgen

Bij het afronden van haar verhaal kijkt Lisette even naar buiten, naar de bomen die zachtjes ritselen in de wind. “Het geeft rust om te weten dat je iets kunt bijdragen dat verder gaat dan jezelf,” zegt ze zacht. “Ik zou iedereen die over later nadenkt willen meegeven om je hart te volgen, want dat is meestal de juiste weg. Maak het niet te moeilijk voor jezelf en durf knopen door te hakken. Het is nooit fout wat je kiest. En geloof me: hoe langer je ermee bezig bent, hoe enthousiaster je ervan wordt.”

Vrouw glimlacht op houten bank in bosrijke omgeving bij schemering.

Over Lisette

Lisette is 69 jaar en woont in Nijmegen. Haar hele leven werkte ze in de medische wereld: als analist, als adviseur bij het ontwikkelen van nieuwe geneesmiddelen en later als consultant op dit gebied. Een paar jaar geleden ging ze met pensioen. Nu vult ze haar dagen met wandelen, fietsen en vooral: ruimte laten voor wat er spontaan op haar pad komt. “Ik plan mijn agenda niet te vol,” zegt ze. “Juist omdat ik ruimte wil houden voor het onverwachte.” In dat open, rustige ritme vindt ze precies wat haar dierbaar is: vrijheid, aandacht en de natuur dichtbij. Dat gevoel vormt ook de basis van de keuzes die ze nu maakt, grote én kleine.

Hand met armbanden houdt een witte bloem tussen groene bladeren en dorre blaadjes vast.

Wil je ook nalaten aan IVN?

Het is een prachtig gebaar om de liefde voor de natuur te door te geven. We gaan graag vrijblijvend met je in gesprek over wat er mogelijk is.

Lees meer over nalaten aan IVN