Uitwaaien op Schier

Uitwaaien op Schier

Op zondag 21 september verzamelden zich 10 natuurliefhebbers bij de veerterminal in Lauwersoog. Klaar om ter vertrekken naar Schiermonnikoog, voor een terugkerend bezoek aan het vogelringstation en daaropvolgend een fietstocht over het eiland onder leiding van Betty Kooistra.

Windkracht 6-8 werd er voorspeld voor de Wadden. Al snel bleek dit geen loze waarschuwing. Terwijl de boot het eiland naderde, zagen we de eilandgangers die de boot terug moesten halen op hun fietsen tegen de wind in ploegen. Vanuit de verte leek het net of ze over het water reden, een waar Mozespad over de pier.

Nadat de huurfietsen waren gehaald, vertrokken we met gezwinde spoed over de dijk richting het vogeltrekstation, waar de vrijwilligers van dienst ons al stonden op te wachten. Het was een weerzien met Kees, die het dit jaar zonder zijn maatje Leo moest stellen, maar gelukkig in Koos een goede en ook spraakzame collega had gevonden.
Er staat zo’n 600 meter aan mistnetten opgesteld, waar tussen zonsopgang en zonsondergang minimaal 1 keer per uur een ronde langs wordt gemaakt. Om de waterrallen te slim af te zijn staan daarvoor enkele vangkooien opgesteld. Waar gelukkig voor ons ook een paar vogels in waren gelopen. De rallen worden aan wat meer onderzoek onderworpen. Omdat ze zo’n verborgen leven leiden, is er maar weinig over ze bekend. Dode vogels worden zelden terug gemeld, gewoonweg omdat ze niet worden gevonden. (Grappig genoeg wel in de prooiresten van slechtvalken).
Ze worden hier op Schiermonnikoog daarom uitgebreid gedocumenteerd en gefotografeerd in een speciale opstelling. Zo hoopt men het geheim van de waterral wat verder te kunnen ontrafelen.

Op zaterdag was er een grote toestroom aan zwartkoppen gepasseerd, de trek kwam op gang. Vandaag was de spoeling wat dunner, maar konden we toch nog een paar exemplaren zien. En passant leerden we over puntige staartveren die wijzen op een jonge leeftijd en dat in deze tijd van het jaar de mannetjes en vrouwtjes al herkenbaar zijn aan hun petjes. (Mannen zwart, vrouwen bruin).

Na een goed uur was het alweer tijd om afscheid te nemen van Kees, Koos en Raymond en stapten we op de fiets naar de Kobbeduinen. Enkele buitjes, die niet op Buienradar te zien waren geweest, vielen voor het grootste gedeelte naast ons. Maar je werd er toch wat nat van. 😊
Bij de Kobbeduinen nam Betty ons mee voor een wandeling richting het Baken. Een prachtig weids uitzicht over de kwelders met bijzondere flora en hier en daar een vogel. Na een torenvalk en een kiekendief werd er door Renske in de verte zelfs een zeearend opgepikt. En later wellicht zelfs nog een tweede erbij. Een mooie waarneming!

De regen maakte langzaam plaats voor wat meer zon. Dat maakt het allemaal toch net wat vriendelijker en aangenamer. Weer op de fiets om in een korte optocht richting de Vredenhof te fietsen. Op deze begraafplaats liggen de slachtoffers en drenkelingen uit de beide wereldoorlogen vredig bij elkaar. Onder andere Duitsers, Fransen, Polen, Australiërs en Canadezen hebben hier naast elkaar hun laatste rustplaats gevonden.

Voor de laatste stop op het eiland was niet heel veel tijd meer, de Westerplas. Vorig jaar konden we hier nog een grote groep kleine zilverreigers waarnemen, dit jaar was er geen een te vinden. Wel nog wat lepelaars, pijlstaarten, smienten en wintertalingen.

Na deze laatste stop was het tijd om terug te gaan richting haven. We konden allemaal weer op de boot mee terug. Het hoofd schoongewaaid en weer gevuld met een aantal mooie eilandverhalen.

Joke van der Lei