Blog 16: Verval en hoop

Die twee gaan hand in hand in de herfst. Tussen de verkleurende bladeren van de hazelaar zie ik de mannelijke bloemen al hangen. Nu nog gesloten maar met de belofte in zich van een stuifmeelexplosie in januari/februari. Dat is al gauw. Ik slenter door het park en schop de grauwe, natte bladeren voor me uit. Grijs, geel, nergens mooie herfstkleuren. In dit park staan langs het wandelpad grauwe abelen en grote wilgen. De laatste grauwe abeel staat op een plek met meer zonlicht en tot mijn verrassing liggen hieronder prachtig rood verkleurde bladeren met geel getekende nerven. Eindelijk kleur op deze regenachtige dag.

Op een open plek bloeien nog enkele bloemen van knoopkruid en ik ontdek daarop 3 akkerhommels die het laatste zoet opzuigen. Het zijn denk ik mannen, die misschien daardoor nog nét de kracht hebben om met een prinsessenhommel te paren om daarna te sterven. Alleen de bevruchte vrouwen kunnen koningin worden en zij kruipen weg in een holletje of beschutte plek om het voorjaar af te wachten. Dan pas komen ze tevoorschijn om hun eitjes te leggen. Het beeld van de mooie insecten op de paarse bloemen geeft opnieuw kleur aan deze dag.

De zon breekt even door en er verschijnt onmiddellijk een regenboog. Herfst is het seizoen van het verval, maar gelukkig ook van de hoop op nieuw leven.

Joke Pruis