Genoeg te zien op een steenworp afstand

Terwijl de laatste restjes ijs wegsmelten, stap ik op een zonnige zondagmorgen al vroeg op de fiets. Het is genieten van de lentegeluiden die in de lucht hangen. Ik hoor overal het geluid van fietspompen, oftewel koolmezen en de vinken zijn druk aan het oefenen op hun vinkenslag. Zelfs de stiekeme heggenmus, die ik bijna nooit zie, hoor ik ineens zijn korte liedje zingen. Wonderlijk hoe snel de natuur zich weer aanpast aan de hogere temperaturen. Ik fiets deze keer naar de Grote Wielen, in de hoop dat het daar nog lekker rustig is.

Pietepiet

Als ik het pad door de rietvelden in loop, zie ik een houtsnip overvliegen. Ik heb nog nooit zoveel houtsnippen gezien als vorig weekend. Door de vorst en de sneeuw kwamen ze ineens allemaal uit hun schuilplaatsen tevoorschijn op zoek naar eten.  Even verderop hoor ik het voorzichtige geluid van een opstartende rietgors. Ik zie hem in de kijker. Hij is nog niet helemaal op kleur. Het is voor mij de eerste van dit jaar. Ik voer de waarneming in op waarneming.nl, zodat ik weer een extra soort op mijn jaarlijst voor 2021 heb. Dan vliegt er een herrieschopper over. Een luid ‘pietepietende’ scholekster. Ook deze soort heb ik dit jaar nog niet gezien in de gemeente Leeuwarden. Als ik verder loop, hoor ik nog verschillende rietgorzen hun korte riedeltje afsteken. Grappig hoe veel er dan ineens weer tegelijk van zich laten horen.

Trompetgeschal

Dan hoor ik ineens een ander voorzichtig geluid uit het riet komen. ‘Ping, ping’. Een baardmannetje. Ik zie ‘m niet zo snel, maar vanuit mijn ooghoek zie ik wel een klein vogeltje landen in een dicht wilgenbosje. Het kost me moeite om het beestje terug te vinden tussen de vele takken. Als ik ‘m spot, maakt mijn hart een sprongetje. Gaaf, het is een kleine bonte specht. Elke keer verbaas ik me erover hoe klein ie is. Ik laat de baardman even lopen en probeer dit kleine beweeglijke spechtje vast te leggen. Moeilijk scherpstellen tussen al die priegeltakjes. Hij vliegt een paar keer door naar een volgend wilgenbosje en ik schiet op goed geluk maar raak. Nou eerst maar weer een stukje doorwandelen om warm te worden. Ondanks het zonnetje is het toch nog fris als je stil staat. Als er een paar zwanen overvliegen laat de trompetzwaan van zich horen. Een wonderlijk geluid. Dit beest is een aantal jaar geleden uit Aquazoo ontsnapt en zwemt hier nog altijd in de rietvelden rond. Ha, daar hoor ik weer een baardmannetje. Na een tijdje wachten, zie ik ‘m omhoogklimmen naar de rietpluimen. Wat zijn ze toch enorm fotogeniek.

Balanceren op paaltjes

Na een rondje wandelen kijk ik nog even bij het surfstrandje. Daar trekt een grote Canadese gans zich niks van mij aan en zwemt al poetsend en met zijn vleugels wapperend, voor mij langs. Vervolgens gaat hij vlak voor mij op de paaltjes zitten en legt elke veer recht. Wat een klus. Leuk om naar te kijken. Hij laat ook de langere veren helemaal tot aan het eind door zijn snavel glijden. Ondertussen is er op het einde van de andere rij paaltjes een aalscholver geland. Hij staat als een standbeeld met zijn vleugels wijd om zijn veren te laten drogen. Ook al zo’n mooi gezicht, zijn veren lijken wel schubben. Ineens zit er ook een meeuw op de paaltjes. Waar komt die nou plotseling vandaan? Het is een kleine mantelmeeuw en dit is toevallig ook een nieuwe jaarsoort voor mij. Met een glimlach op mijn gezicht voer ik ‘m nog in op mijn telefoon. Wat een hoop kadootjes zo vlak bij huis.

Linda Veeman, Grote Wielen, 21 februari 2021

van links naar rechts: kleine bonte specht, baardmannetje en grote Canadese gans