Dankbaar voor groene therapie

Onlangs bezochten twee leden van het kernteam Groene GGZ AerreA, voorloper Groene GGZ. Tijdens het bezoek werden ze geraakt door het krachtige verhaal van Marjan de Muijnck-Walhout, een cliënt van AerreA. Met haar toestemming delen we haar verhaal.

‘In 2022 heb ik mij aangemeld bij AerreA (GGZ specifiek voor zorgverleners), omdat zij aan iedereen non-verbale therapie bieden en daarbij de natuurlijke omgeving inzetten. Ik was volledig vastgelopen ten gevolge van vroegkinderlijk intergenerationeel trauma, huiselijk geweld en seksueel misbruik door ooms. Ik ben 61 jaar, getrouwd, moeder, schoonmoeder en grootmoeder. Als psychiater ben ik niet meer praktiserend.’

‘Ik ben heel blij en dankbaar dat ik op deze plek iets kan vertellen over mijn therapie ervaringen. Daarmee heb ik het resultaat meteen zwart op wit voor mezelf. Ik hoop dat veel meer collega’s de weg naar AerreA zullen vinden en ook dat met hulp van de Groene GGZ en andere zorginstellingen in rap tempo zullen vergroenen.’

Dankbaar voor groene therapie

Natuur

‘Groen, de natuur, is mijn veilige plek. Daar voel ik mij opgenomen in het grote geheel. Ik mag er zijn. De natuur oordeelt niet. Het geeft me rust, ontspanning. Buiten zijn verzacht veel voor mij. Het groen van het gras absorbeert, de bloemen brengen vreugde, de vogels en de dieren verbinden, de wind streelt me.

De ‘fractalen’ – zoals in het ritme van het ruisende riet naast de AerreA boerderij: altijd hetzelfde en tegelijkertijd altijd anders – geven me innerlijke rust, de zon verwarmt, de regen laat me groeien in dapperheid. Buiten kan ik het leven beter volhouden, ben ik ook toegankelijker voor therapie. Buiten is voor mij de plek waar ik het makkelijkst bij mijn emoties kan komen. Huilen, schreeuwen, vloeken, lachen, blij zijn. Misschien ook de plek met de minste angst voor mij.’

Camino
‘Jaarlijks organiseert AerreA verschillende wandelweken in het kader van zelfzorg, voor zowel collega’s als cliënten. Ik heb daar twee keer aan deelgenomen. Het lopen, stap voor stap gaan, heeft de notie in mijn lijf gegrift dat ik stap voor stap vooruit kom, ook al lijkt dat soms anders. Elke stap is een stap vooruit. Dat is enorm motiverend.’

‘In de loop van de tijd heb ik geleerd dat een begin en eind belangrijk is. Het begint met opstaan en op weg gaan, de weg van het leven. Daar is moed voor nodig in het dagelijks leven. Soms is er ook hulp nodig. Ik kon het niet meer op eigen kracht. Met hulp van AerreA lukte dat wel. Het einde van de weg is het ook waard om te markeren. Dat kun je vieren, dan kun je oogsten. In mijn geval kon ik op een dieptepunt geen 10 minuten meer lopen, mijn lijf had het leven bijna opgegeven.

Aan het einde van de tweede AerreA camino was ik weer zover, dat ik een week lang dagelijks 20 kilometer kon lopen. Reden genoeg om dit te vieren bij aankomst in de kathedraal van Santiago de Compostella.’

Therapie
‘Toen het in therapie ging over mijn woede over misbruik, zijn mijn therapeut en ik naar buiten gegaan, het weiland in. Ik kon er ongegeneerd krijsen, schreeuwen, schoppen, vloeken, tieren. Met mijn lijf gooide ik de emoties eruit. Ik kon voelen hoe de woede opgekropt had gezeten, ik kon al die woede erkenning geven.

Het gras ving mijn gestamp op, de wind nam de hartenkreten mee, de modderklonten vlogen door de lucht. De hengst spiegelde met zijn dikke: ‘Het is waar, het klopt, het is terecht, zoveel boosheid is terecht’. Eindelijk mocht het er zijn, kreeg het lucht, kwam het in het licht. Het deed me ongelofelijk goed, de ruimte buiten in de natuur gaf mij innerlijke ruimte. Dit had ik binnen in de spreekkamer nooit zo durven uiten en ook niet gekregen.’

Verdriet
‘Een ander voorbeeld speelde op het moment dat ik heel verdrietig was vanwege het overlijden van een klasgenoot van onze dochter. De verwerkingsopdracht van de therapie luidde om buiten in de natuur te zoeken naar weerspiegeling van de emotie. Het regende. Grote druppels maakten nog grotere kringen in de sloot naast de AerreA boerderij. Dat was de concretisering.

De hemel, de natuur huilde mee met heel veel tranen, vervloeide met mijn verdriet, het zakte in de grond. Wat een diepe verbinding en ruimte gaf me dit. Het luchtte me enorm op. Ik maakte er een schilderij van dat ik later deelde met de ouders van de klasgenoot. De erkenning, de weerspiegeling, de resonantie van de emoties in de natuur zijn troostrijk voor mij, ze maken mij onderdeel van het grote geheel.’