Als twee futen

9 april 2019
Toen mijn man en ik elkaar net kenden, struinden we vaak samen door de natuur. Al heel vroeg in het voorjaar stapten we met sjaal en muts op de fiets, reden naar een stille plek ergens buiten de stad en slopen met onze camera’s door struiken en riet. We fotografeerden vogels, landschappen én elkaar. Op één zo’n moment op een schiereilandje bij de Koenenkade in het  Amsterdamse Bos hoorden we twee futen: krek krek krrr… Met een kraag van roodbruine bakkebaarden zwommen ze naar elkaar toe, de oorpluimen als twee sierlijke kuiven omhoog gestoken. De een schudde zijn kop. De ander schudde zijn kop. Daarna was de eerste weer aan de beurt. Dit spiegelen van elkaars bewegingen versterkt de band tussen de twee vogels. Ook mensen doen dat als zij interesse in elkaar hebben, zij het wat minder opvallend.

De futen doken onder. Eentje kwam boven met nestmateriaal in zijn bek, de ander zwom quasinonchalant een stukje weg. Hij (of zij) kwam terug en het kopschudden herhaalde zich, wederom luid kekkend, met de verentooi koninklijk uitgedost. We genoten. Ik vertelde dat futen kunnen dansen, waarbij het lijkt of ze op het water planeren. Als kind had ik dat gezien. Mijn man knikte instemmend, hij kende het van tv. Onbeweeglijk keken we toe terwijl de twee beesten nestmateriaal aansleepten. Maar er gebeurde niets. Dus we reden verder op de fiets.

Een tijd later kwam mijn man opgewonden thuis. ‘Futen!’ riep hij extatisch. ‘Het was fantastisch! Hier vlak bij huis!’ Hij had de pinguïndans gezien. Bij die dans zwemmen ze eerst ogenschijnlijk gedesinteresseerd een eind van elkaar vandaan en duiken onder. Even later komen beide met een pluk waterplanten in de snavel boven en zwemmen platliggend op elkaar af. Kort voordat ze botsen, werken ze zich watertrappelend omhoog, verticaal met hun slanke nek lang uitgerekt. Luid spatterend eindigen ze me de borsten tegen elkaar aangedrukt. Een tijdlang kunnen ze zo rechtop in het water blijven, trappelend, kopschuddend. Het is het hoogtepunt van hun hofmakerij. Als ik dat zie in het vroege voorjaar, word ik vanzelf weer net zo verliefd als toen op die Koenenkade.

Een ander adembenemend tafereel dat de fuut tentoonspreidt, is het admiraal zeilen. Een van de twee gaat er als een pijl vandoor, flapperend over het water rennend. Plots stopt hij (of zij) en spreidt zijn vleugels, een beetje als een zeilende zwaan. De andere fuut duikt onder en komt vlak voor zijn partner boven, zijn rug naar hem toe, het lijf verticaal omhoog, nek en hoofd voorover gebogen. De eerste schudt zijn kop om de aandacht van zijn verloofde te trekken. De tweede draait zich naar hem toe, de liefde bevestigend. Tussen het kopschudden door kijken ze elkaar diep in de ogen. Als alles goed zit tussen de twee, bouwen ze een nest. Wanneer de liefde in mijzelf eens ver te zoeken is, ik afstand voel, dan ga ik op zoek naar de pracht en de passie die de natuur biedt. Het brengt me terug bij mezelf, én bij mijn lief.

Marisa Stoffers

Bekijk het kopschudden en de pinguïndans op Youtube:

Foto’s
Header: Twee futen, Sergei Herczog
Alinea 1: Kopschuddende futen, Roman Andriiashik, CC BY-SA 4.0
Alinea 2: Futen met nestmateriaal, Gio46ti, CC BY-SA 4.0
Alinea 3: Pinguïndans, Peter van der Sluijs, CC BY-SA 1.0
Alinea 4: Admiraal zeilen van een fuut, Charles J Sharp, CC BY-SA 3.0