IVN-column 13 Wie het kleine niet eert…
Dit is mijn laatste column voor het IVN in de Nieuwe Meerbode. Zo’n dertien jaar lang schreef ik drie à vier columns per jaar om jullie, de lezers van deze krant, mee te nemen in de verwondering over de natuur dicht bij huis. De meeste uiteenlopende onderwerpen kwamen voorbij: van naaktslakken tot mossen, van belang van natuurbeleving voor kinderen tot ruimte-experimenten met rucola door André Kuipers. Altijd ging het over een onderwerp dat mijzelf ook verwonderde en boeide. Fijn was dat ik regelmatig positieve reacties kreeg.
Afgelopen zaterdag was ik met kinderen kleine diertjes aan het zoeken. Dat is iets waar kinderen urenlang mee bezig kunnen zijn. Zoeken onder een stuk hout of tegel, een molshoop uitgraven. En dan de vondst bekijken in een loeppotje. Veilig, want je hoeft dat soms toch enge diertje niet vast te houden. En je kan het goed van dichtbij bekijken. We vonden van alles: miljoenpoten, duizendpoten, naaktslakken die nog in winterslaap zijn, kleine huisslakjes, de eerst actieve zwarte wegmieren, regenwormen, pissebedden en nog veel meer. Zelfs fladderde er een kleine vos, een vlinder, voorbij.
Met een zoekkaart konden we de diertjes op naam brengen, maar dat vind ik zelf niet het belangrijkste. De verwondering over de grote verscheidenheid aan diertjes waar je echt naar op zoek moet, vind ik veel belangrijker.
Deze kinderen wisten er bovendien al veel van. We hadden leuke gesprekken, zoals over het belang van bodemdiertjes. Regenwormen, pissebedden, andere bodemdiertjes en schimmels zetten dood organisch materiaal om in voedingsstoffen voor planten. Zonder bodemdiertjes geen planten en dus ook geen eten voor mensen.
Pissebedden zijn altijd fascinerend, alleen al door de naam. Het zijn kleine kreeftachtigen die alleen op vochtige plekken kunnen leven (zou daar de naam vandaan komen?). Ze zitten altijd met hun hele familie bij elkaar, vaak onder de schors van dood hout. Er zijn veel verschillende soorten pissebedden, zoals oprolpissebedden en de kelderpissebed (zie foto; bron Wikimedia Commons, André Karwath).
Mooi hoe kinderen, en gelukkig ook veel ‘grote mensen’, zich kunnen verwonderen over zulk klein grut. Dat brengt me weer terug bij het begin. Ik ben ervan overtuigd dat de zorg voor de aarde begint bij verwondering en ontdekking. Ik hoop dat jullie de komende jaren nog veel mooie columns van m’n IVN-collega’s te lezen krijgen. En dat jullie je samen met hun verwonderen over vogels, bomen, planten en kleine diertjes. Want wie het kleine niet eert…
Ineke Bams
IVN-natuurgids
Digitale krantversie Column 2018-13, 28 maart 2018, pagina 8
Naar Columns 2018
