Verslag van de struintocht Lobberdense Waard

Het Toeristisch Informatie Centrum (TIC) van het Gelders Eiland organiseerde op zaterdag 15 oktober een struinwandeling in de Lobberdense Waard. Zij hebben de IVN gevraagd om deze wandeling te begeleiden. Aangezien de opkomst met bijna 80 mensen hoog was konden we met vier gidsen op pad (Carin, Fred, Han en Colette).

De tocht begon met een luxe ontvangst op de zorgboerderij aan de Rijndijk 2 in Pannerden. Daar was een prachtige zolder waar de koffie en cake klaar stonden. De eigenaresse vertelde dat de boerderij aardappelen voor de friet teelt en hoe ze als neventak de zorgboerderij hebben ontwikkeld.

Bij de inschrijving werd door de organisatie van TIC de deelnemers meteen in een eerste en tweede groep verdeeld waardoor het gemakkelijk was om in vier groepen te vertrekken. Eerst twee groepen die het rondje tegengesteld liepen en daarna hetzelfde met de volgende twee groepen. Zo zouden we ook weer gefaseerd terugkomen voor de beloofde friet en broodjes kroket. De tocht was 7 km lang en we deden er, zoals afgesproken, bijna tweeënhalf uur over.

We hadden prachtig weer; zacht voor de tijd van het jaar waardoor er nog aardig wat bloemen stonden te bloeien, terwijl de eerste bladeren al kleur hadden. De koeien (blonde d’aquitaine) keken ons tevreden aan en een buizerd zweefde boven het gebied. Ganzen, zwanen, aalscholvers en witte en blauwe reigers zaten decoratief in de wilgen of vlogen over ons heen. Een zwerm puttertjes ging van uitgebloeide distels naar kaardenbollen. Veel sporen op de grond van reeën, konijnen, hazen en bevers en we konden de verlaten holen van de oeverzwaluwen laten zien. We troffen ook een dode vos aan.

Echt veel tijd om stil te staan hadden we niet, maar af en toe wilden we als groep toch op een strandje staan en van de weerspiegelingen in het water genieten. Ook stonden we stil om te vertellen over het ontstaan van het landschap, over het afzetten van het grind, zand en klei. En hoe het landschap door de komst van de steenfabrieken afgegraven is. Hoe de oudste kleiputten zijn blijven liggen en ons nu een divers gebied tonen waar veel overgangen zijn tussen land en water, lage en hoge begroeiing en afgravingen en dijken. Ook was er veel interesse voor de toekomst van het gebied. Hoe na de zandafgravingen het water- natuurbeheer en recreatie worden vormgegeven. Een plan dat al jaren sluimert, maar dit jaar echt van start gaat en nog zo’n 9 jaar duurt.
Veel van de deelnemers kwamen uit de buurt, maar wisten niet dat ze hier zo mooi om de plas van Wezendonk en door het ooibos konden wandelen. Verschillende mannen konden ook nog vertellen hoe ze hier vroeger gewerkt hebben.

Het gebied was verwilderd, de schoenen werden vies, de klissen bleven aan je hangen en we stonden oog in oog met struinende paarden en koeien. Helemaal op het eind begon het zelfs te regenen. Maar iedereen leek zeer tevreden en de nazit met friet van de net geoogste aardappelen smaakte daardoor extra lekker.

Tekst: Colette Benschop
Foto: Simone Jeurissen