Power yoga in de wilde tuin
10 maart 2014
Vrieskou met een zonnetje. Wandelen door een stil wit tapijt waar nog niemand gelopen heeft. Het knisperende geluid van mijn voetstappen in de sneeuw. Ik heb het deze winter niet meegemaakt. Nou ja, winter, hoogstens was het soms herfstig. Misschien ben ik een rare, maar ik heb de winterbeleving toch gemist. Door de aanhoudende zachte temperaturen gaan we nu van herfst naar lente. Stiekem hoopte ik nog op een week strenge winter. Inmiddels heb ik dat opgegeven en geniet ik van het lentegevoel. Het is fijn dat de dagen lengen. ’s Morgens hoor ik de vogels lustig fluiten, planten en bomen lopen uit en overal zie ik sneeuwklokjes, krokussen en narcissen pronken met hun kleuren. De natuur loopt vooruit. Het gevaar bestaat dat het alsnog streng gaat vriezen. Dat hoop ik niet, want dan zullen bloesems van bomen en planten beschadigen. De winter mag van mij nu wegblijven.
In de tuin van mijn vriend Wilbert hebben de hortensia’s al groene uitlopers. Een aantal planten staat in bloei. Ze worden ontsierd door lange grassprieten. Werk aan de winkel! Wilbert gaat de hortensia’s snoeien, ik begin met onkruid wieden. Op de foto hiernaast zie je hoe de tuin er jaren geleden uitzag. Niet onderhouden en erg wild. Veel bloeiend onkruid: brandnetels, vergeet mij nietjes, boterbloemen, digitalis en grote varens en graspollen. Van veel planten wisten we niet wat het was. Allen hadden prachtige bloemen, maar ze waren zo vreselijk hoog! Het terras en de tuinpaden waren overwoekerd met onkruid. Ieder jaar volgde een grote onkruid-verwijder-actie. Steeds begonnen we weer van voren af aan. Vooral het plantje zevenblad was hardnekkig. Tussen de tegels van het terras goten we azijn om de terugkeer van onkruid te vertragen. Maar een week later zagen we toch weer gras.
Iedereen die tuiniert weet dat dit topsport is. Power yoga is er niks bij! Onkruid wieden doe ik op mijn knieën, op mijn hurken, bukkend, zittend op mijn billen. Soms de meest onmogelijk houdingen omdat ik de planten niet wil vertrappen. Gras heeft vaak ongelooflijk lange wortels waar ik het gevecht mee aanga. Het ergste is dat ik niet kan stoppen. Nog één stukje… ’s Avonds zie ik beelden van onkruid voor me. Maar, het werken loont: de tuin wordt steeds mooier. De berk is verwijderd en vervangen door een appelboom. Het onkruid maakt steeds meer plaats voor bodembedekkers, zoals sedum en in de voortuin heide. Een aantal struiken doet het goed: vuurdoorn, kamperfoelie, kardinaalsmuts en rododendron. De mahonia zit vol knoppen. Laat de lente maar komen!
Foto’s:
Alinea 1: Marisa Stoffers
Alinea 2 en 3: Wilbert van der Hulst
